The Trip

De Britse komieken Steve Coogan en Rob Brydon spelen zichzelf in Michael Winterbottoms culinaire roadmovie The Trip. Hun rivaliteit en zelfoverschatting zijn pijnlijk en permanent hilarisch, waarbij Coogan ook nog eens bewijst een groot acteur te zijn.

"Hmm, dit smaakt als een tuin uit mijn jeugd."
"Ehh, was er veel alcohol in jouw jeugd?"
Steve Coogan, komisch acteur met sterallures, gespeeld door Steve Coogan, probeert een exquise mosgroen sapje te omschrijven. Rob Brydon, komisch en behaagziek acteur gespeeld door Rob Brydon, reageert gevat. Welkom aan tafel bij The Trip, een geestig spel met feit en fictie in de vorm van een culinaire road trip, gesoupeerd door Coogan en Brydon en bereid door regisseur Michael Winterbottom.

In opdracht van een kwaliteitskrant maakt Steve Coogan een reis langs de beste restaurants van Noord-Engeland, en omdat zijn vriendin voor onbepaalde tijd naar Amerika is vertrokken en niemand anders meewil, vraagt hij of Rob Brydon hem wil vergezellen. Een week lang zitten de mannen naast elkaar in een auto of tegenover elkaar aan tafel en verorberen ze gerookte-palingkubusjes met foie gras-mousse terwijl ze ons de oren van het hoofd ouwehoeren. Ze zingen een liedje, dragen een gedicht voor, bellen naar huis, zetten een gek stemmetje op. Ondertussen gaan ze elkaar steeds verbaal te lijf. Indirecte plaagstootjes worden afgewisseld met frontale aanvallen. Die dan wel gladgestreken worden geserveerd, want het blijven beschaafde Britten. Terugkerende krachtmeting is wie de beste Michael Caine-imitatie kan doen. Heerlijk zinloos allemaal, vaak pijnlijk en permanent hilarisch.

Swingend-chaotisch
Rob Brydon en Steve Coogan zijn twee van Engelands beroemdste komieken. Ooit begonnen ze op de radio, vandaar die ijzersterke imitaties. Bij ons is Coogan de bekendere. Van zijn cultserie Alan Partridge die in quasidocumentaire stijl onze tenen vreselijk liet krommen, lang voor The Office. En van zijn eerdere samenwerkingen met Michael Winterbottom, die hem vaak uitkiest voor lichtere, maar daarom zeker niet mindere films: de swingend-chaotische muziekfilm 24 Hour Party People en de inventieve film-in-een-film Tristram Shandy: A Cock and Bull Story.

Maar in hun thuisland is Brydon zijn voormalige leermeester voorbijgestreefd. Hij geniet van zijn roem als komiek en is een graag geziene gast op al die panelshows die de Britse tv rijk is. Zijn ‘small man trapped in a box’ is een publieksfavoriet (check ‘m op YouTube). Dit tot grote frustratie van Coogan, die zichzelf een Groots Acteur vindt en niet snapt waarom hij maar niet doorbreekt. Dit vormt de kern van hun vriendschap, of beter rivaliteit, en van The Trip.

Sneue eikels
Maar The Trip, een zesdelige BBC-serie die nu tot speelfilmlengte is teruggesneden, is geen documentaire en ook geen nepdocu. Dat zou te simpel zijn voor Michael Winterbottom, die zich met elke film opnieuw probeert uit te vinden. Coogan en Brydon spelen overdreven versies van zichzelf, of beter: van hun publieke personae. Maar die zijn wel degelijk op een waarheid gebaseerd, en niemand kent de grens. Zelfs een journalist aanwezig bij de opnames kon niet ontdekken wat echt was en wat gespeeld. (Opvallend genoeg maken de credits geen vermelding van een schrijver).

Het is geen zwakte, dat ze zich verbergen achter fictie. Eerder het tegenovergestelde: de fictieve uitvergroting ligt als een vergrootglas op hun zwaktes, echt dan wel gepercipieerd. Onbevreesd laten ze zich als sneue eikels zien. Coogan die er als een klein kind op staat een grotere kamer te krijgen dan zijn vriend, en Brydon die met gekke stemmetjes zijn vrouw tot telefoonseks probeert te verleiden.

Schoenzolen
Rob Brydon en Steve Coogan gingen elkaar eerder te lijf in Tristram Shandy: A Cock and Bull Story (2005), Winterbottoms geniale verfilming van de onverfilmbare gelijknamige achttiende-eeuwse roman. Ook dat was een film over identiteit, roem en familie, bedekt onder een tapijt van uitwijdingen en terzijdes, net als het boek. Zoals die fantastische, tergende scène waarin Coogan het kostuumdepartement vraagt zijn schoenzolen te verhogen, zodat hij net iets langer is dan Brydon, die immers slechts een bijrol heeft.

Maar in tegenstelling tot Brydon is Coogan meer dan alleen een komiek: hij is een groot acteur. Dat bewees hij al als manische muziekmanager in 24 Hour Party People. En dat laat hij in The Trip weer zien met een paar ingetogen, ontroerende scènes, staand voor de spiegel een imitatie oefenend, de zelfhaat dichtbij. Hij zorgt ervoor dat die thema’s die zo lichtvoetig worden opgeworpen – de tol van de roem, verlangen naar liefde – geen grote woorden meer zijn maar echt worden. Als een komiek dat kan, is hij een hele grote.