The Secret Life of Walter Mitty

Men neme een sympathieke hoofdpersoon die iets ontbeert: noem het pit, lef, alertheid, en men geve hem een uitdaging die voor een gewone sterveling al een hele opgave is. Dat is een kolfje naar de hand van Ben Stiller.

Dat je naam het woordenboek haalt, overkomt niet alleen schrijvers als Kafka, maar ook fictieve personages, zoals de hoofdpersoon van het ultrakorte verhaal The Secret Life of Walter Mitty (1939) van James Thurber. Toch is het niet altijd even eervol: een Walter Mitty (of: mittyesque) is iemand die graag wegdroomt uit zijn onopmerkelijke leven om in zijn verbeelding de ene na de andere heldendaad te begaan, maar die in werkelijkheid onavontuurlijk is en niets waarmaakt.
Het verhaal van tweeëneenhalve pagina inspireerde al eens eerder tot een speelfilm (door Norman McLeod in 1947); nu is de beurt aan Ben Stiller, die zowel de regie (alweer voor de vijfde keer) als de hoofdrol van deze nieuwe productie voor zijn rekening nam.
Walter Mitty is in dit scenario een vriendelijke, ondergewaardeerde kantoorslaaf. Iemand met korte mouwen en gladgeschoren wangen in een wereld waar lange mouwen en dito hipsterbaarden de norm zijn. Waar het in zijn leven aan actie of romantiek ontbreekt, voegt hij die met wat verbeelding zelf toe — spectaculaire dagdromen die filmisch naadloos aansluiten op zijn grijze werkelijkheid.
Mitty werkt op de (analoge) fotoafdeling van het reportageblad Life Magazine dat de stap naar het digitale tijdperk wil maken. Maar niet zonder flink de bezem door het personeelsbestand te halen. Terwijl de laatste papieren editie wordt voorbereid, blijkt het negatief voor de laatste cover van Life-huisfotograaf Sean O’Connell (Sean Penn) zoekgeraakt. Aan Mitty de taak om de doorgaans onvindbare O’Connell over de hele aardbol achterna te reizen en en passant zijn veilige positie aan de zijlijn op te geven.
Het op 35mm geschoten verhaal van Walter Mitty biedt fijne retro-esthetiek, grafische totaal- en luchtshots, beeldschone effecten waarbij tekst in beeld wordt geïncorporeerd en een mooie soundtrack. Fotografiereferenties voor de goede verstaander. Ruimte om te lachen is er ook, uiteraard. Toch blijft het een nogal ongevaarlijke coming-of-age-van-klunzige-veertiger-film.
‘Stop dreaming, start living’ luidt de tagline van Walter Mitty, net als de opzichtige moraal van het verhaal. Ironisch genoeg zijn Mitty’s muizige kantoorbesognes en avonturendromen spannender dan de uiteindelijk werkelijk door hem beleefde avonturen, en juist wanneer Mitty als mens in beweging komt, mindert de film vaart. Zijn avonturen lijken niets te kosten — geen pijn of moeite, zelfs geen cent, en hooguit een minimum aan reflectie. Als het zo makkelijk is om een held te zijn, als we alleen maar een knop hoeven om te zetten zoals hier gebeurt, kunnen we net zo goed nog een tijdje Walter Mitty’s blijven en, bijvoorbeeld, eerst nog even een mooie film gaan zien.

Janna Reinsma