The Rover

Na de Apocalyps niet iemands auto jatten

  • Datum 05-06-2014
  • Auteur
  • Gerelateerde Films The Rover
  • Regie
    David Michôd
    Te zien vanaf
    01-01-2014
    Land
    Australië/Verenigde Staten
  • Deel dit artikel

Aan postapocalyptische thrillers de laatste jaren geen gebrek maar The Rover is een geval apart.

‘Australië, 10 jaar na de Ondergang’, meldt het openingsscherm. De sfeer is grimmig. Overleven moeilijk. Wat er is ingestort komen we niet te weten. Ook niet of het alleen om Australië gaat, want de camera zal de woestijn nooit verlaten. Wat we wel weten is dat Guy Pearce nog steeds door de woestijn rijdt. En hoe. Pearce — zijn personage heet Eric, beetje out-of-character, hij had beter Pearce kunnen heten — is duidelijk suïcidaal, maar op een constructieve manier: hij doet geen stap opzij, ook al krijgt ie een shotgun in z’n gezicht. Hoe gek die ander ook is, Pearce is gekker. En zo komt ie steeds dichter bij z’n doel: de Rover.
Pearce brak twintig jaar geleden door als een van de drie travo’s in The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert en speelt hier de tegenpool van de zorgeloze Felicia Jollygoodfellow van toen: een verbeten, zwijgende man met maar één doel. De auto terughalen die drie overvallers in de dreigende openingsscène van hem gestolen hebben. Wat een verschil. In Priscilla trokken de personages door de woestijn om aan de andere kant te kunnen dansen. Hier alleen nog om te overleven. Een pessimist zou zeggen dat dat verschil precies laat zien hoe de wereld veranderd is. Een optimist dat je ook na de Apocalyps nog kunt dansen.

Geen messias
Aan postapocalyptische thrillers de laatste jaren geen gebrek maar The Rover is een geval apart. Hij heeft een vastberadenheid die je zelden ziet. Niet het sentiment van The Road, niet het Messiassyndroom van I Am Legend en zeker niet de kolder van Mad Max, die andere postapocalyptische coureur in de Australische woestijn. Alleen de waanzinnige wil van Pearce om z’n auto terug te vinden.
De hele film houdt regisseur David Michôd de voet op het gaspedaal, net als eerder in Animal Kingdom. Dit is duidelijk een maker met een missie want de overeenkomsten zijn opvallend. Net als in die eerdere film over een familie van criminelen is dit een portret van mensen die buiten de samenleving staan en stelt het de vraag waar in zo’n wereld iets van compassie bewaard blijft. In Animal Kingdom bleek dat bij de jongste telg van het geslacht — hoe langer ze meedraaiden hoe verrotter ze bleken te zijn — en in The Rover wordt het pas duidelijk in het allerlaatste shot. Daar zit dan ook meteen het venijn. Want dat laatste beeld kan betekenen dat nog iets in de wereld de moeite waard is om voor te leven, maar het kan ook betekenen dat Pearce totaal is doorgedraaid. Kiest u maar.

Ronald Rovers