THE RING

De macabere Japanse horrorfilm Ringu kreeg met The ring een opvallend sobere Amerikaanse remake.

In Japan staat het horrorgenre aanmerkelijk hoger in aanzien dan in de westerse filmcultuur. De Nippon-horror bezit al sinds de jaren vijftig een tamelijk kunstzinnige inslag, mede dankzij een groep visionaire regisseurs als Masaki Kobayashi (Kwaidan), Nobuo Nakagawa (Ghost story of Yotsuya) en Kaneto Shindo (Onibaba) die het genre met een artistieke of literaire visie benaderden. Men bracht meestal verfilmingen van traditionele Japanse verhalen, maar het experiment werd niet geschuwd en kruisbestuivingen met de zwaardvechtersfilm of zelfs psychedelische cinema vonden plaats. Kortom, de aantrekkingskracht van de Japanse horrorfilm ligt erin dat hij zichzelf voortdurend vernieuwt, maar tegelijk de wortels trouw blijft.
In 1998 vond er een nieuwe creatieve en commerciële impuls plaats dankzij Ringu (Ring), een verfilming van de bestseller van Koji Suzuki. Regisseur Hideo Nakata wist op typisch Japanse wijze irrationele angsten te visualiseren, de hoofdrolspeelster neer te zetten als een pientere doch kwestbare heldin en subtiel serieuze thema’s als de macht van de media aan te stippen. De ongemeen beklemmende film werd een kaskraker, gevolgd door de onvermijdelijke sequels, een televisieserie en een reeks stripboeken.
Dat juist van Ringu een Amerikaanse remake werd gemaakt deed het ergste vrezen. De Japanners kennen immers hun gelijke niet in het oproepen van een macabere sfeer en het creëren van intrigerende beelden die het onderbewustzijn prikkelen, zonder dat daarbij het mysterie moet worden opgelost. Dat strookt niet echt met de regels van Hollywood, die dicteren dat een scenario moet sluiten als een bus en dat het publiek alles moet worden uitgelegd, hoe bizar het getoonde ook is.

Niemandsland
De remake The ring volgt de plot van het origineel op de voet. Journaliste Naomi Watts (de blondine uit Mulholland Drive) ontdekt dat vier tieners een week na het kijken van een videofilm tegelijk zijn gestorven en gaat op onderzoek uit. Ook zij bekijkt de band, die een onsamenhangende reeks lugubere beelden toont, en raakt ervan overtuigd dat ze nog zeven dagen te leven heeft. De band biedt echter nauwelijks aanknopingspunten en zo begint een nagelbijtende race tegen de klok, die aan spanning wint wanneer ook haar zoontje per ongeluk de video bekijkt.
De grootste verschillen met Ringu steken in de uitvoering. Waar de Japanse film primaire angsten blootlegt en gewoonweg doodeng is, heeft The ring meer weg van een thriller met bovennatuurlijke elementen, die veel plotinformatie verschaft om het zaakje aannemelijk te maken. Zo dient de inhoud van de griezelige videoband, in de Japanse variant eenvoudig, abstract en daardoor bijzonder efficiënt, hier vooral als een reeks aanwijzingen die na analyse de antwoorden op alle vragen geeft.
Maar daar is uiteindelijk niets mis mee, want regisseur Gore Verbinski weet goed raad met de materie. Hij houdt het tempo opvallend laag, weet de duistere sfeer en de spanning goed vast te houden en scoort bonuspunten door het verhaal te situeren in een soort Amerikaans niemandsland. Bovendien kwijt Naomi Watts zich verdienstelijk van haar rol als de alleenstaande moeder die transformeert van ‘career bitch’ tot doortastende detective. Ringu en The ring kunnen makkelijk naast elkaar staan, en dat mag gezien de kracht van het origineel en de grote hoeveelheid zouteloze Amerikaanse remakes een aangename verrassing heten.

Mike Lebbing