The Place Beyond the Pines

In The Place Beyond the Pines geeft Derek Cianfrance een epische staalkaart van gemankeerd vaderschap.

Gekke titel, The Place Beyond the Pines. Hij wordt in de film niet echt uitgelegd, behalve dat de personages zich herhaaldelijk naar een open plek in een bos begeven. Voorbij die bomen dus. Het blijkt de letterlijke vertaling van de uit het Indiaans stammende plaatsnaam Scenechtedy, waar Derek Cianfrance’s opvolger van doorbraakfilm Blue Valentine uit 2010 zich afspeelt.

Zoals Blue Valentine om de liefde draaide, zo draait The Place Beyond the Pines om vaderschap. En zoals Blue Valentine een staalkaart gaf van de manieren waarop je de liefde om zeep kunt helpen, zo toont Pines vooral hoe je als vader het leven van je zoon kunt verkloten. In drie verhalen komt een breed scala aan gemankeerde vaderfiguren voorbij. Eerst ‘Handsome Luke’ (Ryan Gosling, als de ‘ruwe bolster met blanke pit’ die hij de afgelopen jaren perfectioneerde), een stuntman bij een rondreizend circus die ontdekt dat hij een zoon heeft bij een scharrel van een jaar geleden en aan het bankroven slaat om voor zijn nieuwbakken ‘gezin’ te kunnen zorgen. Vervolgens politieagent Avery Cross (Bradley Cooper), die Luke’s pad kruist na een mislukte overval en worstelt met zijn eigen vaderschap. En tenslotte hun twee zoons, wier levens na een weinig subtiele tijdsprong van vijftien jaar door het verhaal worden opgepakt.

Helaas staat die opvallende titel ook symbool voor alles wat er misgaat in Cianfrance’s film: van iets dat simpel, rauw en realistisch had kunnen zijn maakt hij iets dat net te lang en net te geforceerd metaforisch is. De regisseur zoekt duidelijk naar een groter en grootser canvas dan hij in Blue Valentine bespeelde, maar verliest daarmee de emotionele eerlijkheid die zijn eerdere film juist zo bijzonder maakte. In individuele scènes toont Cianfrance zich een begenadigd filmmaker – dan weer intens beklemmend, dan weer extreem energiek. Maar de som blijkt dit keer minder dan die delen.