The One I Love

The One I Love begint als een romantische dramady, maar ontpopt zich in korte tijd tot indringende sci-fi-paranoia.

Het is vreemd, koppels die bij elkaar blijven, terwijl de relatie niet meer werkt. Want wat kun je überhaupt nog doen als de oorspronkelijke aantrekkingskracht afstotend begint te werken? Als de polen zijn verwisseld, rest er dan nog iets anders dan uit elkaar gaan?
In het geval van Ethan (Mark Duplass) en Sophie (Elisbeth Moss) betekent de leemte van hun relatie vechten, werken en investeren. Wij zien hen voor het eerst bij de therapeut, tevergeefs in de weer met vertrou­wens­oefeningen. Zelfs tegelijkertijd een noot op de piano aanslaan lukt ze niet. Ze zijn volkomen out of sync.
Charlie McDowells The One I Love begint nog als een romantische dramady, maar ontpopt zich in korte tijd tot indringende sci-fi-paranoia en komt daar opvallend goed mee weg. Deze genre bender uit de pen van beginnend scenarist Justin Lader schetst eerst de voortkabbelende relatie van zijn personages, om die vervolgens in een stresstestsituatie te smijten. Het gegeven: Ethan en Sophie gaan er op advies van hun therapeut tussenuit. Een ogenschijnlijk ontspannend landhuis blijkt echter een vreemde functie te herbergen. Wie het gasthuis betreedt, komt zijn of haar partner tegen in haast platonisch ideale vorm. Ethan draagt ineens geen bril en komt uit voor zijn gevoelens, terwijl Sophie nu wél bacon bakt en minder beheersend overkomt. Zijn het dubbelgangers, aliens of entiteiten uit een andere dimensie? Of is het een extreme therapeutische oefening die Ethan en Sophie nog niet begrijpen? Zoals Ethan het zelf schetst: ‘freaky twilight zone shit’.
Het is een groot genot om te zien hoe Sophie en Ethan de logica van dit sci-fi-fenomeen proberen te doorgronden. Regels worden verzonnen, vragen worden gesteld, theorieën geformuleerd. De verliefdheid komt terug, alleen niet zoals gehoopt. En als blijkt dat de betere wederhelften van het koppel hun eigen motivaties hebben — en dus geen zielloze entiteiten zijn — barst de film uit zijn voegen. Regels raken opgerekt, gebeurtenissen worden onwaarschijnlijker en motivaties vertroebelen. Het is dan even hoofdkrabben.
Als alle onwaarschijnlijkheid voorbij is, rijst er tegen het einde van The One I Love nog wel een laatste prangende vraag: wat doe je als je relatie een grote leugen blijkt te zijn? De film geeft daar geen antwoord op en juist dat maakt hem zo griezelig.

Hugo Emmerzael