THE LOVELY BONES

Droomachtige halfwegwereld

  • Datum 08-12-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films THE LOVELY BONES
  • Regie
    Peter Jackson
    Te zien vanaf
    01-01-2009
    Land
    Verenigde Staten/Groot-Brittannië/Nieuw-Zeeland
  • Deel dit artikel

Zwevend tussen leven en dood vertelt het jonge slachtoffer van een gruwelijke lustmoord over de levens van de achterblijvers. Peter Jackson regisseerde.

De wereld van de doden is een gevaarlijke plek voor filmmakers. Alice Sebold schetste die wereld voorzichtig en minimaal in haar boek The Lovely Bones uit 2002. Maar Peter Jackson (the lord of the rings, king kong) toverde een cgi-wereld vol symbolen en droomlandschappen uit de hoge hoed. Hij vergat alleen de essentie.
the lovely bones draait om een gruwelijk gegeven — de verkrachting en moord op een veertienjarig meisje — maar dat gegeven is verrassend verpakt in een verhaal over hoop en liefde. Om dat voor elkaar te krijgen bedacht Sebold een truc. Van voorbij de dood liet ze de vermoorde Susie Salmon vertellen over de mensen die achterbleven met het verdriet en de manier waarop ze hun levens langzaam weer op gang weten te brengen. Door Susie’s nabijheid voelt de moord minder als een verlies en raakt de blik van de kijker minder getroebleerd door woede en wraakgevoelens.
Susie’s droomachtige halfwegwereld die vertrouwde en speelse vormen aanneemt uit haar gedachten en herinneringen, wisselt zich af met die andere tussenwereld, de façade van het ordelijke en vriendelijke suburbia. Welke van die werelden is meer een droom?, lijkt de film zich af te vragen. We kijken met Susie naar die wereld als naar het miniatuur poppenhuis dat haar moordenaar in de avonduren met zorg en precisie in elkaar zet.

Ruwe schets
Omdat we zo dichtbij Susie staan voélt haar dood dan misschien niet als een verlies, hij is het natuurlijk wel. Sterker, de hele film draait om de vraag hoe Susie’s ‘lovely bones’ ondanks dat verlies nieuw leven en liefde inspireren bij de mensen die zijn achtergebleven.
Toch lijkt de film van Jackson een te grote fijngevoeligheid te hebben gevraagd. Dat gruwelen zich veel dichter bij het vertrouwde gezinsleven bevinden dan wij graag zouden willen, is een rode draad in Jacksons oeuvre (the frighteners, heavenly creatures, braindead) en in die zin is de film hem op het lijf geschreven. Alleen, waar de personages in die eerdere films overtuigden door hun gekte en gruwelijk handelen, moeten ze hier overtuigen met hun verdriet en liefde.
Maar dat doen ze niet. Susie’s vader kan het verlies het moeilijkst accepteren maar laat dat zien door een fanatieke jacht op de moordenaar en de uiteindelijke vernietiging van zijn collectie modelbootjes. Susie’s moeder ontvlucht het huis voor we echt iets van haar te zien krijgen. De grootmoeder is een karikaturale alcoholica die niets van het leven in suburbia moet hebben. Allemaal onnodig ruwe schetsen van personages die ons juist door voorzichtig weer naar elkaar toe te groeien dichter bij de pijn van verlies en uiteindelijk, misschien, dichter bij hun verlossing hadden moeten brengen.
Jackson heeft een fantastisch gevoel voor de visuele kracht van film maar hij mist hier de finesse om de emotionele kracht van Sebolds verhaal over te brengen.

Ronald Rovers