The Leisure Seeker
Plotgestuurde Alzheimer
Het bejaarde stel Ella en John haalt nog één keer hun stokoude camper uit de garage, voor een laatste road trip samen – dwars door de Alzheimer en andere fysieke ongemakken heen.
"Het is zo fijn wanneer je even vergeet dat je vergeetachtig bent", verzucht Ella (Helen Mirren) na een korte episode van luciditeit bij haar man John (Donald Sutherland). In Paolo Virzì’s The Leisure Seeker ontsnapt dit hoogbejaarde echtpaar uit hun leven, dat inmiddels door hun kinderen en artsen wordt bestierd. John mag dan Alzheimer’s hebben, hij kan best nog achter het stuur van hun stokoude camper – bijnaam ‘The Leisure Seeker’ – om de vakanties uit hun jongere jaren een laatste keer na te bootsen. Op de radio draaien ze de muziek uit ‘hun’ jaren zestig, en kweelt Janis Joplin: "Freedom is just another word for nothing left to lose".
De coming-of-agefilm is allang een gevestigd genre, maar inmiddels is ook de coming-of-old-age aan een flinke opmars bezig. Op het afgelopen filmfestival van Venetië was The Leisure Seeker een van de drie films die ouderdom centraal stelden. Het is helaas verre van het scherpste voorbeeld in het opbloeiende genre.
Met La pazza gioia leverde de Italiaanse regisseur Paolo Virzì vorig jaar nog een alleraardigste roadmovie op, maar tijdens zijn Amerikaanse omzwervingen is de regisseur behoorlijk de weg kwijt geraakt. In het boek van Michael Zadoorian uit 2010 waarop The Leisure Seeker is gebaseerd, gaan John en Ella vanuit hun woonplaats Detroit op weg naar Disneyland. De film vervangt dat arbeidersmilieu door iets net wat intellectuelers: Detroit wordt een buitenwijk van Boston (hoewel Mirren een lekker vet zuidelijk accent ten tonele mag voeren), John blijkt een gepensioneerd literatuurprofessor en de eindbestemming wordt het huis van Hemingway.
Dat was ongetwijfeld noodzakelijk om de rollen naar de persona’s van Mirren en Sutherland (nota bene beiden Brits) toe te schrijven, maar het botst met de meer eenvoudige Americana waar de film ook nog altijd naar lonkt. Die botsing is het meest storend in de misplaatste scènes waarin Virzì de Amerikaanse actualiteit, en specifiek de verkiezingscampagne van Trump, in het verhaal probeert te verwerken. Het noodzaakt hem zijn op zich tijdloze verhaal expliciet in augustus 2016 te plaatsen. Een tenenkrommende scène waarin de voorheen links-liberale John zich enthousiast in een Trump-rally mengt, komt de film niet meer te boven.
Een groter probleem is dat John leidt aan een nogal plotgestuurde vorm van Alzheimer: zijn vergeetachtigheid laait op en verdwijnt weer al naar gelang het verhaal dat vereist. Ook Ella’s fysieke problemen openbaren zich exact op de meest dramatische momenten, als de plot weer even een oppepper nodig heeft. Met echte ouderdom heeft The Leisure Seeker al met al weinig te maken.
