The Last Elvis (El último Elvis)
Camouflage in de spotlights
The Last Elvis opent op 7 mei het Latin American Film Festival in Utrecht. In deze uitstekende Argentijnse film hoopt een gescheiden Elvis-imitator te versmelten met zijn idool.
De Argentijnse Elvis-imitator in The Last Elvis is ook in het echt een Elvis-imitator, in de band Elvis Vive, en dat merk je. Zijn hele ziel en zaligheid legt hij in zijn vertolking van Unchained Melody. Daar kunnen Elvis en The Righteous Brothers nog een puntje aan zuigen. Alle remmen gaan los als hij ‘I’ve hungered for your touch’ zingt. Ook zijn versie van Always on my Mind mag er wezen. Maar hij heeft ook wel eens een mindere dag — de tragiek die als een goedkope parfum om een imitator heen hangt, is hem ook niet vreemd. Daarom geeft hij zijn dochter, toepasselijk Lisa Marie genaamd, één advies: ‘hou je hoofd altijd omhoog’. Hij begint zich steeds meer te identificeren met The King, wat hij kracht bijzet met een wel heel dramatisch gebaar.
Net als de John Travolta-imitator in de Chileense film Tony Manero, is deze laatste Elvis een man met grootse plannen, die gedwarsboomd worden door die altijd zo lastige buitenwereld. De illusies waar showbusiness op drijft en de teleurstelling over het echte leven komen samen in deze ene man. Zoals in Matteo Garrone’s Reality een gewone Italiaan niets liever wil dan het Big Brother-huis binnenkomen, alleen maar om daar zichzelf te zijn, zo hoopt deze gescheiden Elvis-imitator in Graceland samen te vallen met zijn idool. En hij is niet de enige met deze wens: in vermakelijke scènes lopen veel lookalikes door het beeld, van Barbra Streisand en John Lennon tot Britney Spears en Iggy Pop. Deze vorm van imitatie is een soort mimicry, een overlevingsstrategie, een manier om onaantastbaar te blijven door je voor te doen als een onaanraakbaar persoon. Het is camouflage in de spotlights. Armando Bo, mede-scenarist van Biutiful van Alejandro Gonzalez Iñárritu, die hier associate producer is, laat zo vernuftig zien dat het ingesleten credo ‘Wees jezelf’ niet voor iedereen uitvoerbaar is.
Mariska Graveland
