THE KABULI KID

Wanneer in the kabuli kid een taxichauffeur een baby op zijn achterbank vindt, begint een lange zoektocht naar de moeder.

Jim Jarmusch voerde ons ermee door vijf wereldsteden in night on earth. Michael Manns collateral reed er huurmoordenaar Tom Cruise mee door een nachtelijk Los Angeles, terwijl Ramin Bahrani in het wonderschone goodbye solo op de achterbank een man vervoert die juist een einde aan zijn eigen leven wil maken. Bruce Willis reed er een bloedmooi buitenaards wezen mee rond en Robert De Niro reed er in taxi driver vooral zichzelf mee rond. En vooruit, hoewel het officieel geen taxi was, gebruikte ook Abbas Kiarostami de auto en zijn steeds wisselende passagiers om ons door Teheran en meer algemeen, door de moderne Iraanse cultuur te voeren. De taxi: eindeloze routes afleggen door steeds hetzelfde gebied in wat een vreemde combinatie is van publieke en gesloten ruimte. Een plaats van ontmoetingen, van personages in een besloten voorstelling. Niet voor niks een geliefde plek voor filmmakers.
In Barmak Akrams debuut the kabuli kid raken de levens van een taxichauffeur en een onbekende gesluierde vrouw verbonden wanneer hij na een korte rit merkt dat zij zonder haar baby is uitgestapt. Hoewel de vrouw nergens meer te bekennen is en Khaled heel graag een zoon wil, doet hij er alles aan om de moeder terug te vinden. Maar de Afghaanse autoriteiten hebben wel iets anders aan hun hoofd.

Coca Cola
the kabuli kid is het weemoedige maar uiteindelijk optimistische verhaal over het lot van Afghanistan. De symboliek van deze sympathieke, onsentimentele film is weliswaar niet te dik aangezet maar is wel onontkoombaar. De baby is Afghanistan, een wees, aan zijn lot overgelaten door de mensen die ervoor moesten zorgen, de Afghanen zelf. Van Khaled krijgt het melk uit een (Amerikaans) Coca Cola-flesje. Wanneer Khaled aan westerse NGO’s vraagt of zij voor het kind kunnen zorgen, stoppen ze wat geld toe. Elke keer tien euro. Maar ervoor zorgen, daar kunnen ze niet aan beginnen. Duidelijker dan dat kan een filmmaker niet zeggen dat internationale organisaties het land aan zijn lot overlaten. Khaled gaat dan maar op zoek naar de enige mensen die het kind echt een toekomst kunnen geven, zijn eigen ouders. Langs de route maken we kennis met Khaleds gezin en vrienden die nog meer dan hijzelf de erbarmelijke toestand van het land verbeelden. En wat er van het kind wordt? Daar kunnen we alleen maar op wachten.
Een parabel voor de getroebleerde nationale ziel, dat is het wezen van de taxifilm. Soms lichtvoetig zoals the kabuli kid en night on earth, soms zwaarmoedig zoals taxi driver. Barmak Akram, die zelf het scenario schreef, hield het verhaal eenvoudig. De dialogen beperken zich tot het alledaagse en hinten niet naar iets groters zoals in ten of naar iets ongrijpbaars zoals in goodbye solo. Dat zou je als een gemis kunnen ervaren maar evengoed is dit een heel geslaagd debuut.

Ronald Rovers