THE INTERPRETER

Het begint reusachtig spannend, maar het loopt met een sisser af. Zo gaat het nou zo vaak in Amerikaanse thrillers. The interpreter had beter verdiend.

Als ze in Hollywood één ding goed kunnen, is het wel het opzetten van een spannende intrige. De openingsscène van de politieke thriller The interpreter grijpt je meteen bij de lurven. In een fictief Afrikaans land zijn we er, samen met een Franse fotograaf, getuige van hoe een zwarte en een blanke man in een hinderlaag worden gelokt door gewapende onverlaten. Naar de achtergronden mag de kijker gissen, want onmiddellijk daarna verplaatst de handeling zich naar het hoofdkwartier van de Verenigde Naties in New York. Oude rot Sydney Pollack (They shoot horses, don’t they, Out of Africa) kreeg het als eerste filmmaker in de geschiedenis voor elkaar om te mogen filmen op het grondgebied van de VN. In handen van cameraman Darius Khondji (Delicatessen, Se7en) verandert het modernistische bouwsel van Le Corbusier c.s. in een vervreemdend, bijna Point Blank-achtig decor voor een intrigerend internationaal moordcomplot.
Een sleutelrol is weggelegd voor tolk Silvia Broome (Nicole Kidman), die in de grote vergaderzaal bij toeval een gesprek afluistert waarin een aanslag op een Afrikaanse hoogwaardigheidsbekleder wordt beraamd. Door die wetenschap wordt zij zelf ook het mikpunt van achtervolgingen en intimidaties. Maar de met een zuidelijk Afrikaans accent sprekende tolk blijkt meer te zijn dan alleen maar een speelbal in een politiek steekspel. Speciaal agent Tobin Keller (Sean Penn), belast met het beschermen van buitenlandse politici op Amerikaans grondgebied, vermoedt zefs dat Silvia zelf tot over haar nek in het complot zit. Zijn achterdocht is begrijpelijk, want ook als kijker weet je niet goed wat je van haar moet denken.

Trauma’s
Als ze in Hollywood één ding goed kunnen, is het wel het verprutsen van een spannend opgezette intrige. Penn en Kidman zijn allebei topacteurs die het liefst geheel opgaan in hun personages, ten dienste van de vertelling. In de eerste helft van de film, als de ingewikkelde plot nog volop onder constructie is, krijgen ze daar ook alle kans toe van Pollack, die zelf ook nog een bijrolletje voor zijn rekening neemt als Penns baas. Maar over de helft van de speelduur nemen de Hollywoodwetmatigheden het over. Naarmate de ontknoping nadert, verdwijnen de moordintrige en de complexe realiteit van de internationale diplomatie steeds verder naar de achtergrond.
Om A-sterren Kidman en Penn extra te laten schitteren zijn hun personages door het scenaristentrio voorzien van Morele Dilemma’s en Persoonlijke Trauma’s, die ze alleen maar kunnen oplossen door samen te werken. Zelfs het VN-gebouw lijkt er uiteindelijk alleen nog maar te staan als een fotogeniek achtergrondje, waar de door het leven gekwetste alter ego’s van Penn en Kidman nader tot elkaar kunnen komen. Als het aan het einde ook nog steeds vaker gemakzuchtig van knal en boem gaat slaat definitief de teleurstelling toe. The interpreter kwam spannend en intelligent uit de startblokken en had dan ook een spannend en intelligent slot verdiend. In hedendaags Hollywood blijkt dat helaas te vaak een brug te ver.

Fritz de Jong

*Doorhalen wat niet van toepassing is