The Housemaid
Loeder met rattengif
Het Koreaanse sociale melodrama The Housemaid is een oppervlakkige remake van de Koreaanse klassieker.
Dat Martin Scorsese nog maar lang mag leven. De regisseur, die als geen ander het filmverleden aanstekelijk promoot, richtte een paar jaar geleden de World Cinema Foundation op. Het doel is het redden van oude films in landen die dat niet zelf (kunnen) doen.
Tot nu toe zijn ruim tien films van de ondergang gered, waaronder The Housemaid van de Koreaanse regisseur Kim Ki-young. De film was in 1960 een enorme hit in Korea. Begrijpelijk, want The Housemaid is een geweldige mengeling van Hitchcockiaanse thriller, over the top melodrama, sociale kritiek en zedenpreek.
Het drama toont in messcherp zwart-wit hoe het overspel van een getrouwde pianoleraar met een dienstmeisje uitmondt in een tragedie. Als zij zwanger blijkt te zijn, laat ze zich niet stilletjes opzij schuiven, maar eist ze dat de man zijn vrouw verlaat en met haar trouwt. Tussen de echtgenote en het dienstmeisje ontbrandt een strijd op leven en dood met rattengif als moordwapen. De apathische pianoleraar staat er sullig tussenin. Dankzij Scorsese is het ijzersterke drama nog steeds gratis te zien op de filmsite Mubi.
En nu is er de remake van Im Sang-soo. Wie de originele versie zag, kan niet anders dan teleurgesteld zijn. De film is geen moreel intrigerende vertelling meer, maar een melodrama over een zielig uitgebuit dienstmeisje.
Klauwen
In het oorspronkelijke The Housemaid is het dienstmeisje een loeder, dat de naïeve pianoleraar gebruikt om zich een weg omhoog te banen in de samenleving. Ze wordt niet gedreven door seksuele passie, maar door berekening. De pianoleraar trapt in haar val en zij laat haar prooi niet meer ontsnappen. Dat de vrouw van de pianoleraar hem als een furie verdedigt, heeft ook niets met liefde te maken. Ze verdedigt niet haar man, maar haar materieel veilige bestaan. "We kunnen onze kostbare levens nu niet laten vernietigen", merkt ze dreigend op, waarna snel rattengif opduikt in huis.
En nu is er dan de remake, die dezelfde titel draagt. De kracht van The Housemaid was dat alle personages immoreel handelen als het erop aankomt. Dat mogen we een tijdloze boodschap noemen, die we in de remake niet meer aantreffen. Ook speelt de film niet meer in een middenklassefamilie, maar in het gezin van een steenrijke zakenman. Als zijn zwangere vrouw een nieuw dienstmeisje contracteert, staat de zakenman binnen de kortste keren ’s nachts voor haar bed. Waarom zij hem haar kamer niet uitslaat is een raadsel, maar als zij later zwanger blijkt te zijn, wil de familie snel van haar af. Als het niet goedschiks gaat, dan maar kwaadschiks. Het leidt tot een groteske finale. De moraal: armen zijn weerloos in de klauwen van rijkaards.
In het origineel waren alle personages moreel verderfelijk, maar in de remake vallen goed en kwaad samen met arm en rijk. "Die mensen hebben geen gevoelens", zegt een oude huishoudster, die ook in dienst is van het gezin, over haar werkgever en zijn familie. Fijn dat ze het zegt, want anders hadden we het vast niet begrepen. The Housemaid, dat gelikt camerawerk bevat, is een simplistisch sociaal melodrama.
