The Handmaiden

Laat je verleiden en zachtjes kastijden door deze duistere erotische thriller van grootmeester Park Chan-wook, een prachtige en waardige toevoe­ging aan zijn eigenzinnige oeuvre.

Wat een fantastisch jaar was 2016 voor de Koreaanse film. De briljante hellevaart The Wailing haalde veel eindejaarslijstjes en kraste zich in het geheugen van iedereen die ‘m zag. De hogesnelheid-zombieblockbuster Train to Busan doorbrak de grens van 100 miljoen dollar en werd internationaal de meeste succesvolle Koreaanse film ooit. En regisseur Kim Jee-woon keerde na zijn vlotte Amerikaanse B-film The Last Stand (Arnold Schwarzeneggers enige prima film sinds zijn comeback als acteur) godzijdank terug naar zijn moederland en maakte met de historische thriller The Age of Shadows een stijlvolle rentree.

En dan is er nu The Handmaiden: een duistere en erotische psychologische thriller, losjes gebaseerd op de bestseller Fingersmith van Sarah Waters. Regisseur Park Chan-wook (hij van Old Boy) schreef zelf het scenario, zoals eigenlijk alle goede Koreaanse regisseurs dat doen – als ergens het begrip auteur van toepassing is, dan is het wel hier. Hij verplaatste de Victoriaanse setting naar het Korea van de jaren dertig, ten tijde van de brute Japanse bezetting.

The Handmaiden is een heerlijke, opwindende en beeldschone thriller over verraad en verleiding, even sensueel als verontrustend. Met onder de oogverblindende oppervlakte een gelaagd verhaal over klasse en identiteit en het spelen van rollen. Over wie je bent in andermans ogen versus wie je zelf wilt zijn.

Nerveus wrak
Uitgeschreven klinkt het verhaal ingewikkelder dan het in de vlotte vertelling van de film voelt. Een perverse en schatrijke boekenverzamelaar, zijn tong zwart van het levenslang likken aan zijn vulpen, leeft teruggetrokken in een opulent kasteel, een schitterende combinatie van Engelse en Japanse architectuur. Hij woont er met zijn nicht, Lady Hideko, en aast op haar erfenis. Zij is een nerveus wrak en lijkt de kant op te gaan van haar moeder, die zichzelf ophing aan de grote kersenboom.

Een oplichter die zich voordoet als Graaf Fujiwara heeft het ook op haar vermogen voorzien en orkestreert een complex bedrog met als doel haar te verleiden. Met haar geld kan hij zijn armoedige en vernederende bestaan onderaan de sociale ladder voorgoed afkopen. Jarenlang bestuurde hij de mores van de elite: hoe je de juiste wijn bestelt, welke boeken je moet lezen. Nu is het tijd om te oogsten.

De hoofdrol in zijn toneelstuk is weggelegd voor Sookee, een naïeve maar vingervlugge dievegge die als dienstmaagd het vertrouwen moet winnen van de dame des huizes. Maar waar de graaf en de kasteelheer geen rekening mee hielden, is dat de twee vrouwen een intense en – dat kan amper een spoiler heten voor wie de trailer zag of iets van het boek meekreeg – stomende relatie krijgen. Die ontwikkelt zich van subtiel sensueel (een afgebroken tand die teder wordt bijgevijld) tot expliciet en geil (nooit eerder zag ik een cunnilingus point-of-viewshot). Maar belangrijker dan de seks, is dat deze vrouwen door hun liefde voor elkaar ontdekken dat ze zich niet hoeven schikken in de plannen die mannen maken over hun leven én hun dood. En dat ze niet hoeven te zijn wie hun overheersers zeggen dat ze zijn. Terwijl de graaf één wordt met zijn rol als aristocraat proberen de vrouwen juist uit hun personages te breken en zichzelf te worden.

Gemaakt voor voyeurisme
Voor het zover is zijn we heel wat verrukkelijke verrassingen verder. Maar het is Park niet alleen te doen om de plot: het beeld is net zo belangrijk. Samen met zijn vaste production designer en cameraman creëert hij, zoals gewoonlijk, een prachtige wereld: duister glanzend in tal van tinten bruin en groen. Het landhuis waar driekwart van de film zich afspeelt is een personage op zich: half paleis, half gevangenis. De centrale bibliotheek, met zijn imponerende mahoniehout en kasten vol erotische boeken, is als een duivelse kathedraal. En de traditionele Japanse schuifdeuren onthullen of verbergen steeds nieuwe ruimtes, nieuwe beelden. Dit bouwwerk is gemaakt voor voyeurisme en wij gluren en genieten mee. Zie hoe Hideko door een kijkgaatje ziet hoe haar dienstmeisje zich uitkleedt. Zie hoe de hoge heren opgewonden luisteren naar de erotische boeken die Hideko aan hen moet voordragen. Wat zien zij in hun eigen verbeelding? En wat zien wij zelf?

Geweld en humor kunnen niet ontbreken in een Koreaanse thriller, en ook hier doorbreken ze regelmatig het ernstige verhaal. Het bloedvergieten valt deze keer mee, afgezien van een afgeknipte vinger. U bent gewaarschuwd en heeft nu dus geen excuus meer deze film over te slaan.