THE GOOD HEART

Een zwerver, een misantrope cafébaas, een slecht hart en een eend maken in the good heart nog geen zomer.

De van oorsprong Franse IJslander Dagur Kári scoorde in 2003 een mooie festivalhit met zijn komisch-melancholische debuut nói albínói. Jury’s her en der waren onder de indruk van Kári’s licht absurde vertelling over een tiener die zich opgesloten waant in een piepklein dorpje aan een IJslandse fjord. Vervolgens verplaatste de regisseur zijn set naar Denemarken en vergaloppeerde hij zich met dark horse, een film die excentriek moest zijn maar vooral geforceerd aanvoelde. Ze kunnen me wat in Europa, moet de regisseur hebben gedacht, ik ga naar New York. Het resultaat van dat avontuur is the good heart. Opnieuw leverde Kári een verhaal af over een paar excentriekelingen en opnieuw voelt het allemaal geforceerd.
Aan de acteurs ligt het niet, al ontkom je bij Paul Dano (de priester uit there will be blood) als de zwerver Lucas toch moeilijk aan de indruk van typecasting. De andere hoofdrol is voor Brian Cox (the escapist) als de misantrope cafébaas Jacques die op zoek is naar een opvolger voor zijn vervallen kroeg. Bij toeval loopt hij Lucas tegen het lijf en besluit intuïtief dat de jongen de kroeg moet overnemen. Jacques, zo blijkt, heeft een verrot hart — inderdaad is dat dubbelzinnig bedoeld — en als er niet snel een donor komt dan zit de bar zonder barman. Omdat Lucas op straat leeft mag hij een kamer boven het café betrekken, maar de boel komt op springen te staan zodra de jongen een al even dakloze juffrouw op z’n kamer laat wonen. Volgens Jacques namelijk zijn alle vrouwen hoeren.

Spoiler!
Wie herinnert zich de groteske, zelfs belachelijke ontknoping van Will Smiths seven pounds uit 2008? Daarin doneerde Smiths personage aan het slot van de film al zijn organen aan de mensheid. Zo’n zevenponder zit ook aan het eind van the good heart en bovendien zie je die van mijlenver aankomen. Om over de plotlijn met de eend maar te zwijgen. En over het opgehangen poesje. En over het onbezonnen huwelijk. Dit mogen dan spoilers zijn, de echte spoiler is het sentimentele scenario.
Alle gebeurtenissen zijn voorspelbaar, van Lucas’ beproevingen tot Jacques’ metamorfose van een lomp chagrijn naar een vriendelijke oude man. ‘Personages moeten zich ontwikkelen’, doceert het klassieke scenariohandboek en die regel is hysterisch nagevolgd. Vreemd dat bij de regisseur tijdens het schrijven nergens een bel is gaan rinkelen.
Je kunt je moeilijk aan de indruk onttrekken dat Kári na nói albínói zijn maatgevoel is kwijtgeraakt. Of misschien heeft hij het voor serieus drama nooit gehad, dat kan ook. De regisseur doet er goed aan zich een tijdje te beperken tot het IJslandse type lichtabsurdisme waarin hij zich heeft bewezen. Want films als the good heart zijn volstrekt overbodig en in een tijd waarin de fondsen voor waardevolle films onder politieke druk staan, kan dat geld beter anders besteed worden.

Ronald Rovers