The Fury of a Patient Man

Deze geslaagde mengeling van drama en wraakthriller in quasi-realistische stijl speelt zich af in de Madrileense barrio’s, waar een zwijgzame vreemdeling rondhangt.

Debuterend regisseur Raúl Arévalo kennen we vooral als acteur. Hij was bijvoorbeeld te zien in Azuloscurocasinegro (Daniel Sánchez Arévalo, 2006) en twee uitstekende Spaanse thrillers, Los girasoles ciegos (Joé Luis Cuerda, 2008) en La isla mínima (Alberto Rodriguez, 2014). Die laatste opende in 2015 de eerste editie van het Amsterdam Spanish Film Festival. Arévalo’s debuut als regisseur, The Fury of a Patient Man (originele titel: Tarde para la ira), opent op 30 mei de derde editie van het festival. Arévalo won er in april vier Goya Awards voor.
Curro heeft acht jaar in de bak gezeten. Hij bestuurde de vluchtauto tijdens de overval op een juwelier. Alles ging mis: er viel een dode, iemand anders raakte zwaargewond. Zijn drie maten wisten te ontkomen. Alleen Curro werd gepakt. Nu hij weer vrij is, verheugt hij zich op het weerzien met Ana. Ze is al sinds haar zestiende met hem samen en staat achter de toog van het kleine café in Madrid waar al zijn vrienden komen. De laatste tijd hangt daar ook een zwijgzame vreemdeling rond, José, die met Ana aanpapt.
De plot van The Fury of a Patient Man is op zichzelf genomen niet zo heel verrassend, maar de mengeling van drama en wraakthriller is wel geslaagd. Deels is dat te danken aan het scenario dat geduldig de tijd neemt om de personages bij ons te introduceren. Vooral de eenzame Ana sleept je het verhaal in. De uitstekende cast is de andere troef. Niet alleen de hoofdrolspelers zijn sterk. Manolo Solo won bijvoorbeeld een verdiende Goya voor zijn bijrol als een van Curro’s oude kameraden.
Feilloos is het bekroonde scenario echter niet. Op sommige momenten had een simpel telefoontje de hele plot in de war kunnen sturen. De verrassende onthulling is niet zo verrassend als de scenaristen waarschijnlijk gedacht hebben. Een belangrijkere zwakte van het script is dat Ana in de tweede helft zo goed als volledig uit beeld verdwijnt. Emotionele nuance maakt dan plaats voor een soort roadmovie met de twee mannen, met wie je als kijker beduidend minder binding hebt.
The Fury of a Patient Man ziet er goed uit. Arévalo kiest voor een quasi-realistische stijl met veel hand-held shots en camera’s die de actie volgen door de straten van de Madrileense barrio’s. De kaartspelende mannen onder het tl-licht, de viering van de eerste communie, de dreunende muziek in de boksschool; aan couleur locale is geen gebrek. Sommige scènes verraden dat Arévalo goed gekeken heeft naar westerns en Amerikaanse thrillers uit de jaren zeventig, maar dat verzandt nooit in vervelende eerbetooncinema. Ook al lopen José en Curro op een gegeven moment met bebloede en identieke bokschooljasjes rond, The Fury of a Patient Man zoekt het niet in de ironische coolness van een Tarantino of Nicolas Winding Refn. Een zelfverzekerd debuut, dat hoogstens nog iets meer op de kracht van het onderliggende drama had mogen vertrouwen.

Barend de Voogd