THE FIGHTER

David O. Russells the fighter vindt de boksfilm niet opnieuw uit zoals the wrestler dat twee jaar geleden deed. Maar in al z’n bescheidenheid heeft de film wel klasse.

Als deze krant verschijnt, is bekend of the fighter de Oscar voor beste film heeft gewonnen. Verdient de film die prijs? In één opzicht wel: regisseur David O. Russell (three kings, i love huckabees) plaatst de bokswedstrijden op de achtergrond en laat zien dat het echte gevecht buiten de ring plaatsvindt. Dat deden rocky en the wrestler ook maar niet zoals hier gebeurt.
O. Russell begreep dat een bokswedstrijd slechts het eindpunt is van een lange weg en dat de belangrijkste hindernissen van emotionele en niet van fysieke aard zijn. En hij laat het zien ook. In dit waargebeurde verhaal van Micky Ward was die hindernis zijn familie. Terend op een verzonnen succes van Micky’s oudere broer Dicky (Christian Bale), die voordat hij aan crack verslaafd raakte ook een blauwe maandag in de ring stond, wordt binnen het gezin de mythe hooggehouden dat moeder Alice (Melissa Leo) de beste manager is die Micky kan hebben en dat Dicky zijn trainer moet zijn. Maar Dicky komt de helft van de tijd niet opdagen en Alice regelt waardeloze gevechten. Kiezen voor zijn bokscarrière betekent echter dat Micky zijn familie laat vallen en ze laten niet na om hem dat duidelijk te maken.

Smal koord
De regels van de boksfilm zijn bekend en O. Russell is nooit van plan geweest om die te breken. Wat hij wel doet, is de bokswedstrijd bijna onzichtbaar maken. Als die uiteindelijk plaatsvindt, voelt het niet als een verplicht nummer maar als een illustratie van alles wat we eerder zagen. Het is vanzelfsprekend dat Micky wint. Het is ook nauwelijks relevant. De winst van het verhaal zit niet in het opzwepende ritme dat naar het laatste grote gevecht voert maar in z’n bescheidenheid. Het verhaal stopt voordat Mickey Ward de weg naar de top inslaat. Het brandpunt is de strijd die de bokser met z’n familie voerde. Dat was geen alles-of-niets-gevecht. Mickey moet voor zichzelf kiezen maar moet ook de familie bijeen houden. Dat is het smalle koord dat the fighter bewandelt.
Het echte verhaal van the fighter, het grotere verhaal, is wat je op de achtergrond vrijwel ongenoemd voorbij ziet trekken. Armoede, drugs, verval, de neergang van een Amerikaanse provinciestadje. Voor Mickey is er een kans om dat allemaal achter zich te laten, maar die kans wordt nergens geromantiseerd. De nuchterheid en logica van de straat dicteren dat elk succes gemakkelijk verspeeld kan worden. Alles is breekbaar. Dat gebrek aan bravoure, dat trouwens ook Mark Wahlberg in z’n acteren laat zien en waarvoor hij best een prijs mag krijgen, dat is wat the fighter tot een winnaar kan maken.

Ronald Rovers