THE FACULTY

De kloof tussen Amerikaanse tieners en hun high school-leraren is tamelijk groot. Als je af mag gaan op populaire televisieseries als Beverly Hills 90210 is het helemaal niet extreem buitenissig om te denken dat het gehele lerarenbestand afkomstig is van een andere planeet. In The faculty wordt de docentenkamer daadwerkelijk overgenomen door kwaadaardige monsters uit de ruimte, en vreemd genoeg is er bijna niemand die het lijkt te merken.

The faculty is ontstaan uit de samenwerking tussen twee jonge honden die de afgelopen jaren furore hebben gemaakt in de genrefilm. Regisseur Robert Rodriguez maakte naam met de ‘goedkoopste film aller tijden’, El mariachi, en maakte later in From dusk till dawn een succesvolle stamppot van road movie, nouvelle violence en vampier-horror. Scenarioschrijver Kevin Williamson werd in een klap een ster dankzij Scream, waarin hij het genre van de slasherfilm op intelligente en ironische wijze binnenstebuiten keerde. In The faculty bundelen Rodriguez en Williamson hun krachten om de science fiction-thriller nieuw leven in te blazen. Ze verplaatsten het uitgangspunt van Invasion of the bodysnatchers — buitenaardse wezens vormen de mensheid om tot een conformistische kudde — naar een high school in de jaren negentig. Die school wordt bevolkt door typische Amerikaanse tieners met typische Amerikaanse tienerbeslommeringen: zorgen dat je niet buiten de groep valt, presteren in het sportteam en daarnaast de reguliere zaken als seks, drugs en rock & roll. Op een gegeven moment begint de schoolleiding zich vreemd te gedragen, nadat hun lichamen zijn ingepikt door parasieten uit de ruimte. Een zestal scholieren, in het dagelijks leven niet de beste vrienden, heeft in de gaten dat er iets helemaal niet in de haak is. Gewapend met hun kennis van films als Alien en The thing binden zij de strijd aan met de buitenaardse indringers.

Knipoog
Van begin tot eind staat The faculty in het teken van de moddervette knipoog. Rodriguez en Williamson kennen hun klassiekers en zijn niet te beroerd om de kijker daar steeds weer aan te herinneren. De personages keuvelen honderduit over de conventies van het genre, terwijl er doorlopend wordt verwezen naar andere films, strips en televisieseries. Die constante stroom van interne en externe verwijzingen is een trucje dat Williamson introduceerde in Scream. In Scream 2 was de vondst al een stuk minder leuk, maar horror-veteraan Wes Craven wist die film nog te behoeden voor een compleet fiasco, dankzij een aantal aardige kunstgrepen. Dat Williamsons ironiserende stijl niet al te lang houdbaar is bleek daarna nog eens pijnlijk uit I know what you did last summer. In combinatie met regisseur Rodriguez weet Williamson de formule pas echt tot een uiterst irritant dieptepunt te brengen. Rodriguez is weliswaar een regisseur die sympathie opwekt met zijn eigenzinnige werkwijze, doordat hij zoveel mogelijk aspecten in zijn producties zelf probeert te controleren, van camera tot regie, en van geluidsmix tot montage. Maar sympathiek of niet, met uitzondering van zijn redelijk ingenieuze debuut El mariachi wist de regisseur tot dusver nog niet een film lang te overtuigen. Dat wordt voornamelijk veroorzaakt doordat de opschepperige regisseur totaal niet in staat is om maat te houden.

Breakfast club
Op papier is het helemaal niet zo’n raar idee om een parallel te trekken tussen de alomtegenwoordige druk om je aan te passen op de gemiddelde hedendaagse high school en het conformisme in het McCarthy-tijdperk, dat de voedingsbodem vormde voor de al eerder genoemde Invasion of the bodysnatchers en vele andere science fiction-thrillers. Het idee komt jammer genoeg helemaal niet uit de verf omdat Rodriguez zichzelf op de beslissende momenten niet weet te beheersen. Liever lijkt hij zich te verliezen in veel te lange actiescènes, special effects en flauwe grappen voor ingewijden. De met hulp van modekoning Tommy Hilfiger in de kleren gehesen jonge acteurs die de wereld moeten redden vormen een aardig groepje om naar te kijken, ongeveer alsof de cast van The breakfast club is overgestraald naar de jaren negentig. Maar de manier waarop de personages als kippen zonder kop in het rond rennen doet eerder denken aan een van de minder geslaagde episodes van de tekenfilmserie Scooby Doo. Het zou goed zijn als Williamson en Rodriguez, beiden niet gespeend van talent, zich eens wat minder intensief bezighielden met het werk van hun illustere voorgangers en eindelijk eens begonnen met het vertellen van hun eigen verhalen. Maar misschien is dat wel te hoog gegrepen voor deze twee. Afgaand op het treurige resultaat van The faculty zou je bijna gaan vrezen dat ze zelf maar bitter weinig te melden hebben.

Fritz de Jong