The Eyes of My Mother

Het buitengewoon naargeestige speelfilmdebuut van Nicolas Pesce, in fraai zwart-wit gefilmd, is een mengelmoes van Hitchockiaanse horror en Europese arthouse.

De Portugees-Amerikaanse Francisca woont met haar vader en moeder op een afgelegen boerderij. Ze is vernoemd naar Franciscus van Assisi: haar moeder, een oogarts, vertelt haar uitgebreid over de oprichter van de Franciscaner kloosterorde. De beschermheilige van dieren leed aan het eind van zijn leven aan trachoom, een oogontsteking die vaak blindheid tot gevolg heeft. In een indringende scène — een knipoog naar Buñuels Un chien andalou — snijdt moederlief op de keukentafel een oog uit een koeienkop in een poging haar dochter te doceren over de werking van het gezichtsorgaan. Dit macabere ritueel blijkt de opmaat naar een reeks groteske taferelen, gevat in drie hoofdstukken.
In de eerste akte zien we hoe een straatverkoper met een griezelige blik de gezinswoning met een smoes binnendringt en vervolgens Francisca’s moeder vermoordt. Bij thuiskomst treft Francisca’s vader de dader aan bij het stoffelijk overschot van zijn echtgenoot. Na een marteling buiten beeld wordt de moordenaar vastgeketend op de zolder van de boerenschuur. Francisca vraagt hem waarom hij zo graag doodt: "Het is een heerlijk gevoel." Dan doelt hij vast op hoe seriemoordenaars genieten van dat moment waarop het leven geleidelijk wegsijpelt uit de ogen van hun slachtoffers.
Francisca ontpopt zich daarop als een femme fatale die haar slachtoffers blind maakt. Ze is de vrouwelijke Norman Bates — de antagonist uit Alfred Hitchcocks Psycho (1960) — in deze fraaie zwart-witproductie met het tempo van een trage Europese art­housefilm.

Omar Larabi