The Deep Blue Sea

Lijden aan het ongeluk in de liefde. The Deep Blue Sea is melodrama in de beste zin van het woord.

Marlene Dietrich zou in 1955 de hoofdrol in de verfilming van Terence Rattigans populaire theaterstuk The Deep Blue Sea aan zich voorbij hebben laten gaan, omdat ze het ondenkbaar achtte dat ze overtuigend een vrouw zou kunnen spelen die zelfmoord probeert te plegen omdat ze geen man heeft. De rol van Hester Collyer ging uiteindelijk naar Vivien Leigh.

Rachel Weisz deelt Dietrichs twijfels (of arrogantie) blijkbaar niet, nu ze dezelfde rol speelt in Terence Davies‘ nieuwe bewerking. De stukken van theaterschrijver Rattigan, die zich veelal afspelen in de hogere middenklasse, werden lange tijd afgedaan als oubollig, maar genoten de afgelopen jaren een hernieuwde populariteit. Davies grijpt het momentum aan voor een bewerking van het stuk, waarvoor de homoseksuele Rattigan zich liet inspireren door de zelfmoord van een voormalig geliefde.

Na haar vergeefse zelfmoordpoging overdenkt Hester hoe het zover heeft kunnen komen: ze scheidde van haar saaie echtgenoot omwille van een jongensachtige RAF-piloot die vervolgens even onbetrouwbaar als avontuurlijk blijkt. Davies behoudt de basis van het verhaal, het Londense decor van de vroege jaren vijftig en een deel van Rattigans dialogen, maar gaat verder volstrekt zijn eigen weg. Het resultaat zou je kunnen bekijken als een reactie op David Leans Brief Encounter uit 1945, waarin de heimelijke geliefden wél voor elkaar kiezen – met evenveel ellende als resultaat. The Deep Blue Sea is melodrama in de beste zin van het woord.