The Daughter
Simon Stone, man van goud
De Australische theatermaker Simon Stone maakt internationaal furore met theaterbewerkingen van klassiekers. Hij regisseerde ook een vlekkeloos speelfilmdebuut met de Ibsenbewerking The Daughter.
Simon Stone is 32 jaar maar zijn cv doet een veel oudere theatermaker vermoeden. Het toneelwonderkind zit meer in vliegtuigen dan thuis, want Stone doet overal gastregies. Het afgelopen Holland Festival regisseerde hij Woody Allens Husbands and Wives bij Toneelgroep Amsterdam. Het werd zijn zoveelste zegetocht. Alles wat Stone aanraakt, verandert in goud. In Australië wisten ze dat al een tijdje, maar internationaal kreeg men het door in 2013, toen Stone met het Australische Belvoir Theatre de wereld over trok met Henrik Ibsens De wilde eend. Het stuk was ook in Amsterdam te zien, waar het zoals overal veel indruk maakte. Stones kracht zit in zijn talent om acteurs niet met oppervlakkigheden te laten wegkomen, maar hen te dwingen tot ingeleefd, vaak aangrijpend spel. Een ideale regisseur dus ook voor filmdrama, want dat drijft op krachtige emoties. Stone’s speelfilmdebuut The Daughter is dan ook een logische stap in zijn ontwikkeling. Hij bevindt zich met de film op vertrouwd terrein, want het drama is een bewerking van Stones regie van De wilde eend. Inderdaad: The Daughter is een filmbewerking van een toneelbewerking, maar toch voelt de film niet als een afgeleid, maar als een op zichzelf staand werk. Dat is knap.
Zoals altijd in het werk van Ibsen gaat het in The Daughter om de werkelijkheid achter de schone (familie)schijn. Familiepatriarch Henry (fraaie rol van Geoffrey Rush) is als rijke Australische houthandelaar een gerespecteerde burger in de lokale gemeenschap. Dat zijn vrouw in het verleden zelfmoord pleegde, maakt hem in de ogen van zijn dorpsgenoten tot een tragische figuur. Iedereen gunt het hem dat hij na jaren nieuw geluk vindt bij zijn veel jongere huishoudster. Als voor het huwelijk zijn zoon uit Amerika overkomt, ontdekt deze een familiegeheim dat een ander licht op zijn vader werpt.
The Daughter moet het niet hebben van een origineel onderwerp — er zijn ontelbaar veel films over familiegeheimen — maar van de vlekkeloze uitvoering, waarin de emotionele duimschroeven als de slagen in een precisie-uurwerk onverbiddelijk worden aangedraaid. Net als in zijn toneelbewerkingen bewijst Stone zich een geweldige acteursregisseur, die het uiterste uit de cast weet te halen. Het beheerste en degelijke vakmanschap dat The Daughter uitstraalt doet geen debutant vermoeden, maar een ervaren regisseur. Teleurstellend misschien voor wie van Stone een experimentelere en orginelere filmbenadering verwacht, maar niet voor liefhebbers van perfect conventioneel filmdrama. Met The Daughter geeft Stone zijn filmvisitekaartje af. Je hoeft geen profeet te zijn om te voorspellen dat het niet bij deze film blijft.
