THE CONTENDER

De Amerikaanse politiek wordt weer eens op de hak genomen in The contender, dat rijk is aan scherpe dialogen, intrige en details.

"We kunnen ons geen tweede Chappaquiddick veroorloven", zegt de adviseur van de Amerikaanse president in The contender. De verwijzing naar de plaats waar senator Edward Kennedy in 1969 met zijn auto te water raakte en waarbij zijn secretaresse onder vreemde omstandigheden verdronk, is opportuun. Dit politiek drama met thriller-karakteristieken hekelt de Amerikaanse preoccupatie met het imago van politiek leiders en Chappaquiddick is een typisch voorbeeld van hoe een schandaal het imago van een politicus permanent kan beschadigen: Edward Kennedy zal nooit president worden.
Vanwege een soortgelijk voorval wil de president (Jeff Bridges) gouverneur Hathaway buiten het Witte Huis houden. Zijn voorkeur gaat uit naar Laine Hanson (Joan Allen), waarmee de eerste vrouwelijke vice-president een feit zal zijn. Daar is niet iedereen gelukkig mee. In het bijzonder de Republikeinse senator Shelly Runyon (Gary Oldman), wiens positie essentieel is voor de benoeming van Hanson. In samenwerking met Hathaway bedenkt Runyon een strategie om de aanstelling van Hanson te dwarsbomen.
De macht van het imago is zo groot dat politici elk ranzig detail uit het privéleven van tegenstanders kunnen aangrijpen om hen onderuit te halen. In Primary colors was al te zien hoe verkiezingsmedewerkers als detectives naar ‘het vuil’ van een politieke rivaal zochten om hem daarmee tot de aftocht te dwingen. In The contender gebeurt hetzelfde, alleen neemt de film bij monde van het doelwit van de lastercampagne een duidelijk standpunt in. Wanneer Runyon in bezit komt van foto’s en getuigenverklaringen die er op duiden dat Laine Hanson als studente heeft meegedaan aan groepsseks, weigert zij op de zaak in te gaan. Haar seksleven zegt niets over haar bekwaamheid en bovendien: wanneer een man met meerdere vrouwen seks heeft, krijgt hij een klopje op de schouder, wanneer het een vrouw betreft, is ze een onbetrouwbare slet.

Rauwe steak
Lange tijd lijkt schrijver/regisseur Rod Lurie even moedig als zijn hoofdpersonage, maar uiteindelijk kiest hij een laffe uitweg waarmee hij zijn sterke premisse bijna onderuit haalt en Hansons strijd iets van een schijngevecht krijgt. Maar ondanks dat, en de moraliserende, vaderlijke speech van de president aan het slot, komt Lurie een heel eind met zijn scenario dat rijk is aan scherpe dialogen, intrige en details. De film is bovendien uitstekend gecast en prachtig geacteerd, met name door Jeff Bridges en Joan Allen, wier personage gelukkig geen eenduidige slachtofferrol krijgt toebedeeld. In politiek bedrijven is Hanson even geslepen en opportunistisch als de mannen om haar heen.
In schril contrast daarmee staat de bijna karikaturale schurkenrol van Gary Oldman als Runyon, die wordt neergezet als wat de Amerikanen noemen ‘a male chauvinist pig’, een seksistisch varken. Zijn bovenlip glimt van het zweet en zijn priemende oogjes glinsteren achter een dikke bril wanneer hij Hanson publiekelijk aan zijn impertinente vragen onderwerpt. "Een ideologische verkrachting van alle vrouwen", wordt het genoemd. Iemand die zich daaraan schuldig maakt kun je volgens Lurie herkennen aan zijn tafelmanieren: het is een man die de onsmakelijke gewoonte heeft dikke sigaren op te steken terwijl hij de laatste restjes rauwe steak weg kauwt.

Roel Haanen