The Children Act
De last van een God zijn
Door het rechtbankdrama The Children Act stroomt een religieus thema. Enerzijds een jonge terminaal zieke Jehova’s getuige die een bloedtransfusie weigert. Anderzijds de kinderrechter die als een God moet oordelen of dit rechtvaardig is.
Rechtbankdrama’s zijn er genoeg, maar wanneer staat de rechter centraal? En wanneer is die rechter een vrouw? Alleen al wat dat betreft heeft The Children Act, naar een roman van Ian McEwan (het is na On Chesil Beach de tweede verfilming van een van zijn romans binnen drie maanden), een scoop: geen gekibbel van rivaliserende advocaten, maar de afwegingen van een enkele rechter in zowel haar zakelijke als haar privéleven.
Fiona May (Emma Thompson) is een gezaghebbende kinderrechter. Ze beslist over het lot van kinderen in de meest uiteenlopende zaken. Net wanneer haar echtgenoot (een bescheiden rol van Stanley Tucci) haar wijst op hoezeer haar werk haar opslokt en hoe hun huwelijk daaronder lijdt, wordt ze benaderd voor een van haar moeilijkste zaken ooit: een spoedprocedure omtrent de 17-jarige Adam (Fionn Whitehead), die op sterven ligt. Hij kan gered worden door een bloedtransfusie maar als Jehova’s getuigen weigeren zowel zijn ouders als de jongen zelf hieraan mee te werken. Moet May tegen zijn wil ingaan of zijn geloof respecteren?
Dit morele dilemma pakt interessant uit in de solide regie van oudgediende Richard Eyre (Iris; Notes on a Scandal). De film werkt vooral in een wijdere context, die om een paar stappen afstand vraagt: een kinderloze vrouw die over het lot en de levens van kinderen oordeelt, alsof alle kinderen de hare zijn, alsof ze boven alle partijen staat. Maar hoe moet je daarmee omgaan, als je die rol hebt? Houdt dat in dat je wie en waar je over oordeelt niet te dichtbij kunt laten komen, omdat je anders bezwijkt onder alle emoties? En hoe oordeel je in die rol over de religie van een ander? Om er nog niet van te spreken dat je geen tijd hebt voor een eigen leven omdat je in dienst staat van de wereld. In een simpele lezing kan The Children Act gezien worden als een film over een workaholic, maar in feite draait het om de last van een God zijn.
De houdbaarheid van zo’n leven wordt aan het wankelen gebracht in de tweede helft. De plot voelt hierin weliswaar schurend en rommelig, maar dat is juist het moment waarin het leven dit drama binnensijpelt. Het zorgt voor aangename barsten in het stijve, te verheven personage van de rechter, met al haar controledrang. Dat is met name de verdienste van Thompson, die vaak enkel via gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal de strijd van deze gesloten vrouw verbeeldt, en haar langzaamaan laat openbreken. Waar het script soms al te duidelijk zijn constructie verraadt, houdt Thompsons spel het verloop toch nog boeiend.
