THE BOAT THAT ROCKED

the boat that rocked is een sympathieke maar ook gemakzuchtige ‘sixties’-komedie over de hoogtijdagen van een illegale radiopiraat.

Het is 1966 en het illegale radiostation Radio Rock dobbert ergens op de golven in het Engelse Kanaal. Rock ’n roll is bezig de wereld te veroveren maar de BBC wil de ketterse herrie niet langer dan 45 minuten per dag draaien en de regering doet er alles aan om de radiopiraten te stoppen. Het is de tijd dat popmuziek nog als een bedreiging van de burgerij wordt gezien.
Met Philip Seymour Hoffman en de Britten Rhys Ifans en Bill Nighy als hoofdrolspelers en met Richard Curtis als schrijver (en regisseur) had the boat that rocked genoeg in huis om een fantastische komedie te worden. Curtis schreef de ongeëvenaarde Blackadder-series evenals sketches voor het briljante Spitting Image en hij schreef de scenario’s voor four weddings and a funeral, love actually en bridget jones’s diary. Bill Nighy en Rhys Ifans zijn kampioenen onderkoeld komisch acteren en Hoffman is een van de beste Amerikaanse acteurs van het moment. Bovenop dat alles had de film alle hits uit de jaren zestig tot z’n beschikking.

Rebel
Kat in ’t bakkie dus zou je zeggen. En eerlijk is eerlijk: het vrolijke anarchisme van de film werkt zeker in de eerste helft aanstekelijk. De regering kan nog zo hard protesteren, we weten dat de diskjockeys de onstuitbare kracht van het massavermaak vertegenwoordigen en dat ze dus de toekomst aan hun kant hebben. Bovendien krijgen ze door hun underdogpositie die magische uitstraling van vrijgevochten rebellen en die scoren altijd. the boat that rocked speelt zich niet verrassend vooral op een boot af dus zeggen dat de sixties breeduit tot leven komen is overdreven. Maar de sfeer aan boord heeft wel die kenmerkende mix van naïviteit en veranderingsdrift die toen van alles mogelijk maakte. Iets van de atmosfeer uit die jaren wordt voelbaar en dat levert een vermakelijke film op.
Maar niet veel meer dan dat. Want er zit ook iets onmiskenbaar gemakzuchtigs in de film. Het is alsof iedereen dacht ‘dit kan niet meer misgaan’ en vervolgens de boel maar een beetje liet hangen. Kenneth Brannagh speelt als minister van Binnenlandse Zaken een typetje en acteert op de automatische piloot, net als Philip Seymour Hoffman, die ook nog eens miscast lijkt voor zijn rol van dj. Seymour Hoffman is te zwaar voor komedie en dat is geen woordgrap. In ieder geval voor dit soort lichtzinnige komedie. Dat wordt ongewild scherp verbeeld door zijn laatste, überheroïsche scène die als slotakkoord veel melodramatischer is dan de rest van de film, die met 129 minuten trouwens best twintig minuten korter had gemogen. De gemakzucht zit ook in de manier waarop de muziek wordt gebruikt. Het drama is niet al te intens maar toch had Curtis dat best wat meer uit de verf mogen laten komen. Nu wordt het verhaal op net te veel momenten gesmoord in weer een vette sixties-hit.
Blijft nog steeds die vermakelijke en prettig gestoorde film over maar the boat that rocked had beter gekund. En daar had Curtis niet eens veel extra moeite voor hoeven doen.

Ronald Rovers