TAPAS

Drie gerechten met bekende ingrediënten

  • Datum 07-02-2011
  • Auteur
  • Gerelateerde Films TAPAS
  • Regie
    José Corbacho, Juan Cruz
    Te zien vanaf
    01-01-2005
    Land
    Spanje/Argentinië/Mexico
  • Deel dit artikel

Tapas is een typische mozaïekfilm rond een tapasbar ergens in Barcelona, die Magnolia-moeheid bij de kijker kan oproepen.

De titel Tapas past op drie manieren bij deze typische mozaïekfilm. De verplichte centrale locatie is dit keer een tapasbar ergens in Barcelona, waar enkele van de hoofdpersonages werken en de rest regelmatig naar binnen wipt. Verder slaat de titel ook op hun verhalen, die als kleine maar aan elkaar verwante gerechten naast elkaar staan. En dan betekent ’tapas’ ook nog eens ‘deksels’, waarmee de titel commentaar geeft op de emotionele huishouding van de protagonisten: wat ze denken en voelen, ten opzichte van zichzelf en elkaar, houden ze grotendeels binnensmonds, met de deksel slechts een tikkeltje van hun ziel gelicht.
Drie lijntjes worden uitgezet, zonder dat die lijntjes met elkaar in de knoop raken (deden ze dat maar!). Tapasbareigenaar Lolo wordt door zijn vrouw verlaten en moet dus maar zien wie zich nu in de keuken gaat uitsloven; hij huurt een Chinese immigrant in, maar niemand mag weten dat er een Aziaat in zijn keuken staat. Veertiger Raquel onderhoudt een internetrelatie maar voelt zich ook aangetrokken tot schappenvuller César. En dan is er nog het verhaal rond het bejaarde echtpaar waarvan de man stervende is aan kanker en liever de eer van het einde aan zichzelf houdt. Zijn vrouw Conchi verkoopt drugs om aan geld voor de verzorging te komen — en natuurlijk doet ze dat in de tapasbar. Geen agent die achter zo’n lief omaatje iets kwaads zoekt.

Bruce Lee
Er is weinig oorspronkelijks aan deze film. Gewoon weer zo’n in stukjes gehakt en niet bijster aantrekkelijk gefotografeerd portret van (een wijk in) een grote stad, vol herkenbare én gelaagde karakters naar Europees arthouse-model. De oma die peppillen verkoopt, de supermarktknul die het aanpapt met een vriendin van zijn moeder, enzovoort. Het seniorenechtpaar had wat mij betreft een complete film verdiend: de acteurs hebben zulke mooie gezichten, en hun verhaal weet in alle complexe eenvoud nog het meest te boeien. De rest van de plot doet er eigenlijk niet meer toe zodra de film zich naar dat schemerige appartement begeeft, naar de plantjes op het balkon of de foto’s op het nachtkastje die herinneringen oproepen die we nooit zullen horen.
Weer terug in de supermarkt of tapasbar vervalt Tapas al snel in clichésituaties, misplaatste absurde accenten en duffe gesprekken. De kok bereidt zijn gerechten met de messcherpe finesse van een oosterse vechtsport, terwijl de schappenvullers discussiëren over de ware toedracht van Bruce Lee’s mysterieuze dood.
Wanneer de verhalen in een soepele montage tegelijkertijd naar hun emotionele climax toewerken, slaat de Magnolia-moeheid definitief toe. Sinds Paul Thomas Andersons meesterwerk uit 1999 meent elke collagefilm de beslommeringen van zijn personages op die manier met elkaar te moeten verbinden: liefst met een liedje dat doorloopt op de soundtrack terwijl de karakters op de rand van hun bed droef voor zich uit zitten te staren. Wat bij Anderson nog als catharsis werkte, ook voor de toeschouwer, wekt hier enkel irritatie. Met zijn bedoelde hoogtepunt verspeelt Tapas alle, hoofdzakelijk door de senioren opgebouwd krediet.

Kevin Toma