TALKING GUITARS

Zeven jaar lang werkte Marie-Claire Pijman aan haar film talking guitars over Flip Scipio, die als New Yorkse gitaardokter graag bij de mensen (lees: wereldsterren als Paul Simon en Jackson Browne) thuiskomt.

Een New Yorker waarvan we nog een beetje kunnen zien dat hij ooit in Heiloo, Nederland heeft gewoond. Zo introduceerde Claudia de Breij eind vorig jaar gitaarbouwer Flip van Domburg Scipio op tv in ‘De wereld draait door’. Ja, weer een documentaire over een in den vreemde gewortelde medelander. Filmmaakster Marie-Claire Pijman was dermate gefascineerd door de man, zijn ambacht én zijn fameuze klantenkring dat ze talking guitars over hem maakte, overigens haar eerste eigen documentaire in zeven jaar (sinds op bezoek in mijn straat voor de VPRO) die eind vorig jaar al op het IDFA in première ging. Het is een bedachtzaam portret geworden van een man die bijvoorbeeld Carly ‘You’re so vain’ Simon als een vriendin beschouwt.
Pijman bouwt haar film mooi op. We starten met een blik tijdens de repetities van de Buena Vista Social Club in Amsterdam eind jaren 90 waar Scipio meteen indruk maakt door een boor te zetten in een gitaar waar zonet Ry Cooder nog op heeft zitten tokkelen. Dan snijdt ze naar Jackson Browne die eerst zijn ‘Too many angels’ zingt, om vervolgens de loftrompet te steken over ‘zijn vriend Flip Scipio’. Die hij even later gekscherend neerzet als ‘een gestoord individu’ op grond van een wel erg gedetailleerd uitgewerkte gitaarbouwtekening.

Bruggetje
Kortom, ‘onze’ Flip wordt op handen gedragen en komt graag bij de sterren thuis. Paul Simon demonstreert een bijzondere gitaar die Scipio op zijn instigatie ontwikkelde, en Carly Simon geeft hem ter reparatie een antiquarisch ogend exemplaar mee ‘dat nog van James was’ (haar ex-man James Taylor dus). Mevrouw Simon demonstreert hem graag dat bruggetje die maakt dat haar hit ‘Coming around again’ niet op de gitaar te spelen is. Want ja, het is vooral muzikantentaal die hier wordt gebezigd. Dat is ook het aardigste aan talking guitars: om mensen als Simon en Browne zo enthousiast over hun instrumenten te horen oreren, ze erop te zien spelen en ze aan Scipio’s lippen te zien hangen wanneer hij hen iets vertelt over de herkomst van hun instrument.
Tussendoor zien we Scipio schaven, schuren, buigen en kloppen op gitaren. Ook horen we van een van zijn minder bekende klanten dat Scipio ervan overtuigd is dat het hout van de gitaren zo gevormd wilde worden. En nee, daar kun je bij Flip geen grappen over maken. Over de man zelf komen we verder niet veel meer te weten dan dat hij ooit het gitaarreparateursvak is ingerold omdat hij op de mandola van zijn moeder was gevallen. Terwijl Scipio toch meermaals zinspeelt op een emotiearme jeugd. Zo blijft de mens achter de gitaardokter wat uit het zicht waardoor het een fraaie en met duidelijk veel liefde voor het onderwerp gedraaide ambachtsfilm is geworden, met een fabelachtig mooi geluidsdesign, die echter vooral helemaal uit te kijken is voor mensen die wel eens een gitaar vasthouden. Of dol zijn op seventies singer-songwriters.

Ivar Snoep