Suzanne

Suzanne, energiek gespeeld door op­komende ster Sara Forestier, fascineert met haar stuurse gedrag en zucht naar liefde.

Hoe komt het dat sommige vrouwen zich aangetrokken voelen tot een gevaarlijke man? De Franse regisseuse Katell Quillévéré deed voor haar tweede film research naar Jeanne Schneider, het liefje van de beroemde Franse crimineel Jacques Mesrine (wiens leven in 2008 verfilmd werd als een soort Franse Scarface). Suzanne vertelt een vergelijkbaar verhaal. Zonder te oordelen vat Quillévéré 25 jaar uit het leven van haar hoofdpersoon samen. Ze maakt hinkstapsprongen door het chaotische leven van een jonge vrouw die haar kleine kind achterlaat om ervandoor te gaan met een crimineel uit Marseille, en volgt haar van meisje dat opgroeit zonder moeder en al jong zelf in verwachting raakt, tot aan de volleerde partner-in-crime die ze wordt.
Een misdaadfilm is Suzanne echter niet. Quillévéré laat eerder losse scènes uit het leven van Suzanne zien, en dat zijn niet altijd de cruciale gebeurtenissen; zo blijft een overval die ze pleegt buiten beeld. We zien alleen de gevolgen. Die tijdsprongen zijn het sterkste punt van Suzanne. Ze maken de vrouw ongrijpbaar maar laten haar ook nabij komen, omdat haar daden geworteld zijn in een verleden dat we —- hoe fragmentarisch ook — hebben kunnen volgen. Quillévéré laat in het midden of Suzanne zich onderwerpt aan haar man of juist veerkrachtig is. Een scène in een bus waarin ze haar geliefde na lange tijd toevallig weer tegenkomt, is sprookjesachtig en lyrisch gefilmd, als contrast met het realisme van de rest van de film; de liefde is voor haar een ontsnapping.
Ondertussen heeft Suzanne zich afgekeerd van haar dominante maar liefhebbende vader. Een scène in een inwisselbaar wegrestaurant waar ze elkaar na lange tijd weer ontmoeten, verbeeldt hun verwijdering. Suzanne — energiek gespeeld door de in Frankrijk opkomende ster Sara Forestier — laat de kijker wél toe met haar stuurse gedrag en zucht naar liefde, hoe gevaarlijk deze ook mag zijn.

Mariska Graveland