SURVEILLANCE

Een echte Lynch, nee niet die Lynch

  • Datum 06-02-2011
  • Auteur
  • Gerelateerde Films SURVEILLANCE
  • Regie
    Jennifer Chambers Lynch
    Te zien vanaf
    01-01-2008
    Land
    Verenigde Staten
  • Deel dit artikel

De appel valt niet ver van de boom in de familie Lynch. Zeker nu Davids dochter Jennifer met een psychoslasher over koffieleutende FBI-agenten en een mysterieuze seriemoordenaar komt.

Er is natuurlijk helemaal niets mis mee als je iemands dochter bent. Zelfs niet als die iemand een geniaal-gestoorde filmmaker is en jij ook een tik van de molen hebt meegekregen. Iedere vrouw is wel iemands dochter en misschien bestaat er wel een gen voor filmmaken. In ieder geval weet je als kind van precies waar je aan begint. Jennifer, dochter van David — lost highway, mullholland drive — Lynch werd door haar vader als negentienjarige naar Los Angeles gehaald om het Dagboek van Laura Palmer te schrijven. Dus ze weet wel zo’n beetje van de hoed en de rand als het gaat om koffieleutende FBI-agent en een gemaskerde psychokiller.

Ancienne violence
Vijftien jaar geleden maakte Jennifer Lynch met boxing helena (1993) haar regiedebuut. Niet elke vijfentwintigjarige jongedame zal voor haar debuut een plot opkoken over een dokter die zijn ex-geliefde systematisch van al haar ledematen ontdoet. Maar goed, een wakker oog voor nachtmerries zit in de familie zullen we maar zeggen.
Waarom Lynch jr. ook nu voor haar tweede film (na die vijftien jaar) weer zo dicht bij het universum van haar vader wil blijven, is echter een beetje raadselachtig. surveillance, die vorig jaar op het Filmfestival Cannes buiten competitie in première ging, is een nogal retro aandoende serial killer-film, opgetuigd met seksueel getint geweldsplezier à la natural born killers. Los van het feit dat die hele tarantineske nouvelle violence nu toch eigenlijk wel voorbij is, is dat gedoe met die FBI-agenten en dat plaatselijke politiecorps, die simultaan met de videocamera opgenomen getuigenverhoren die steeds meer verwarrende verklaringen opleveren allemaal zo, eh, ‘Twin Peaks’-achtig. Wie er zin in heeft kan over al dat gedoe met flashbacks en leugenaars en de bedrieglijkheid van het (video)beeld best een beetje filmfilosoferen, maar echt nieuwe wegen slaat Lynch in haar roadmovie door de Amerikaanse prairies niet in. Misschien wordt het gewoon weer eens tijd om Akira Kurosawa’s rashomon (1950) te herzien of desnoods Tarantino’s eigen reservoir dogs (1992), zo opzichtig leunt surveillance op door elkaar gesneden en tegenstrijdige feiten. En waarom kiest regisseuse Lynch nu net Bill Pullman als hoofdrolspeler, nadat we bij papa David al hebben gezien hoe hij in lost highway overtuigend in iemand anders kon veranderen? Dat is dan toch niet meer echt een acteur om onbevangen naar te kijken.
Filmen kan ze wel hoor, die Lynch. Suggestief zijn. En informatie achterhouden waar je je dan toch nog het hoofd over breekt. Zoals: wat staat er op de tekening die het meisje Stephanie tijdens het FBI-verhoor maakt? Misschien is dat wel zo’n echt mullholland drive-achtig kistje van Pandora waar alle geheimen van de familie Lynch in verborgen zitten. Beetje autobiografisch misschien? Kortom. surveillance is edelsuperpulp. Filmofielen kunnen zich bovendien vermaken met alle knipoogjes die Jennifer naar haar vader uitdeelt. Wat een schatje is ze toch. Een lieveke met een goed zieke geest.

Dana Linssen