Super 8

E.T. blown home

  • Datum 30-06-2011
  • Auteur
  • Gerelateerde Films Super 8
  • Regie
    J.J. Abrams
    Te zien vanaf
    01-01-2011
    Land
    Verenigde Staten
  • Deel dit artikel

Hollywoods wonderkind-van de dag J.J. Abrams maakte met Super 8 misschien zijn meest persoonlijke film. De monsterinvasie in een klein Amerikaans dorp is een hommage aan zijn grote held Steven Spielberg.

Regisseur Matt Reeves schotelde in zijn speelfilmdebuut Cloverfield (2008) een raadselachtige monsterinvasie voor, terwijl zijn vampieren-remake Let Me in dreef op nostalgie naar de jaren tachtig. Reeves’ vaste producent J.J. Abrams verenigt die twee films in Super 8, een epigoon van de vroege films van Steven Spielberg met een metafilmisch sausje en hippere special effects.
Klinkt dat zuur? Zo is het niet bedoeld: Super 8 valt in de categorie ‘zo worden ze niet meer gemaakt’. Grootschalig Hollywood-entertainment met een hart, waarin het veel meer draait om mensen van vlees en bloed dan om grote boze monsters en explosies waar ze tussendoor mogen rennen. En dan staat ook nog eens een groep twaalfjarige jongetjes centraal; zo’n kliekje onafscheidelijke vrienden dat langzaam de andere sekse aan het ontdekken is. Kom daar nog maar om in een Hollywood dat zich exclusief lijkt te richten op twintigers en dertigers — of hun kroost.
Maar voordat de hormonen van onze helden echt gaan gieren houden ze zich vooral met film bezig: kijken — naar de films die ook J.J. Abrams in zijn jeugd verslond: Spielberg maar ook de zombiefilms van George Romero — én maken. En omdat het 1979 is, gebeurt dat op 8mm Kodak-film. Onder leiding van Charles (Riley Griffiths) draait het groepje een zombiefilm van een Ed Wood-achtige knulligheid, bedoeld voor een lokaal filmfestival (spoiler: tijdens de aftiteling is het resultaat te zien). Als tijdens een stiekeme nachtelijke opname op een verlaten station plotseling een goederentrein langs komt denderen, denkt Charles enkel aan ‘production value’. Maar de regisseur-in-de-dop krijgt iets meer dan hij wilde wanneer de trein ontspoort in een zee van vlammen en vliegend staal, met een onbekend, dreigend schepsel in één van de vrachtwagons.
Maar het is niet regisseur Charles die centraal komt te staan, het is maar zijn beste vriend Joe (Joel Courtney), de grimeur van het filmproject. Verder zijn er hoofdrolspeler/dommerik Martin (Gabriel Basso), geluidsman/angsthaas Preston (Zach Mills) en special effects-maker/pyromaan Cary (Ryan Lee). Filmkenners zullen het typische heist-team in die rolverdeling herkennen: de planner, de uitvoerder, de technicus, de explosievenexpert.
Het filmplan raakt op de achtergrond wanneer de schermutselingen tussen bewoners, monsters en duistere legereenheden in hun kleine dorpje losbarst, maar heeft dan wel al de vinger op de zere plek gelegd. Charles voegt namelijk een vrouwelijk personage toe om zijn verhaal meer emotie te geven. En hoe gekunsteld die ingreep in het project van de jonge filmmakerers ook uitpakt, dat is precies wat ook Abrams met verve doet: een spektakelfilm maken die drijft op emotie in plaats van spektakel. Precies zoals Spielberg dat in de jaren tachtig deed.

Joost Broeren