STRINGS

Met Strings maakte Anders Rønnow-Klarlund een houterig poppenspektakel voor volwassenen.

Ooit, ergens in een marionettentheater zo groot als de wereld. De koning van Hebalon walgt van de tiran die hij altijd is geweest tegenover het volk de Zeriths, en besluit een einde aan zijn leven te maken. In zijn afscheidsbrief vraagt hij zoon en troonopvolger Hal voor vrede te zorgen tussen de Hebaloniërs en de Zeriths. Helaas wordt de brief onderschept door Nezo, de boze broer van de koning, die de volkeren nog verder tegen elkaar wil uitspelen en de volgende alleenheerser van Hebalon wil worden.
Klinkt dat spannend? Vindt u van wel, maakt het dan wat uit dat deze fantasy-tragedie in aloude sword & sorcerer-traditie volledig door houten poppen wordt vertolkt? En doet de afgekloven plot u gapen, wordt het dan op papier dankzij die poppen alweer wat interessanter?
Anders dan hun rivalen uit het veel en veel betere Team America: World police worden de poppen uit Strings voortdurend met hun eigen popperigheid geconfronteerd. Bij het vrijen bespelen de partners elkaars draden als harpjes. Wie in Hebalon een kind wil verwekken, zal het eerst op de timmertafel in elkaar moeten zetten; tot aan de geboorte blijft men letterlijk aan de baby schaven. Na negen maanden dwarrelen de draden voor de armen en benen en de levensdraad (te bevestigen op de kruin) omlaag. De aristocratie kan alle onderdelen ‘lenen’ van speciaal daarvoor bedoelde slaven, maar van de levensdraad is er voor elk maar één. Als de ene pop aan zijn levensdraad trekt, komt zijn liefje een centimeter van de grond.

Jokers
Mooi gevonden, en je blijft lange tijd benieuwd hoe ver de makers hun metafysica van de marionet hebben doorgevoerd. Is het God die de touwtjes laat vieren, of toch de poppenspelers die we voor de begincredits de draden hebben zien oppakken? Jammer genoeg kijken de poppen nooit de hemel in, op zoek naar hun schepper, en ze klimmen ook nooit langs hun levensdraad naar boven.
Regisseur Anders Rønnow-Klarlund zet je verder aan het denken door zijn poppenspel in de persmap voor te stellen als metafoor voor onze eigen, door tirannieke puppetmasters bestuurde wereld. De heerszucht van de Hebaloniërs zal dan wel naar Amerika verwijzen; het volk is net zo bang voor de Zeriths als de westerse wereld voor moslims. Terwijl dat allemaal nergens voor nodig is. Die angst zit immers van binnen en uiteindelijk zijn we allemaal met elkaar verbonden door één grote levensdraad.
Intussen slaan deze vervaarlijke krijgers meelijwekkend stijf om zich heen, de beentjes onhandig in de lucht. Je moet ook geen zenuwslopende actiefilm willen maken met poppen. Behalve wanneer dat gestuntel met kabels een attractie op zich is en de zelfverklaarde helden zichzelf al vechtend als jokers ontmaskeren. De makers van Team America hebben dat wél begrepen. Vergeleken met die film valt bovendien op hoe humorloos Strings is, op de talloze, voor de hand liggende woordspelingen na. Jan Klaassen die denkt dat ‘ie Keanu Reeves is: saaier kan haast niet.

Kevin Toma