SPY KIDS

Een James Bond waar hij zijn eigen kinderen mee naartoe kon nemen, moest het worden, de nieuwste film van Roberto Rodriguez. Je gaat bijna hopen dat hij maar snel grootvader mag worden, zodat hij nog heel lang van dit soort feestelijke films blijft maken.

Het beste wat een spion (Antonio Banderas) die verliefd wordt op een spionne van de tegenpartij (Carla Gugino) kan doen, is haar een trouwring geven met een laserstraal. Want je mag dan wel besluiten om je terug te trekken op een anoniem Zuid-Amerikaans eiland en een gezin te stichten, je weet nooit wanneer zoiets nog van pas komt. Als je je twee kinderen uit handen van infame speelgoedverkopers moet redden, bijvoorbeeld. Of is het toch andersom in Spy kids, als de elke morgen op hun privé-stormbaan getrainde Carmen (Alexa Vega) en Juni Cortez (Daryl Sabara) ontdekken dat hun ouders nog veel meer zijn dan dat brave verliefde stel?
Tot zover de voorgeschiedenis van de hoofdpersonen van de nieuwe film van Robert Rodriguez (El mariachi, From dusk till dawn), die al zijn reclameslogans waarmaakt: de ideale James Bond voor kinderen. En hun ouders. En hun ooms en tantes. En trouwens ook voor al hun ongetrouwde en kinderloze familieleden.
Regisseur Rodriguez wilde wel eens een film maken waar hij zijn kinderen mee naartoe kon nemen, vertelde hij de Amerikaanse pers bij de uitbreng van Spy kids. De associatie met mini-James Bonds was snel gemaakt toen hij de stoute gangsterkinderen van Antonio Banderas in de episodenfilm Four rooms in smoking kleedde. En het moest ook een film worden die leek op de films die Rodriguez zelf leuk vond toen hij een kind was, zoals Willy Wonka and the chocolate factory.

Goudvis
De grootste opwinding ontstaat echter bij het kijken, als al in de eerste minuut duidelijk wordt dat Rodriguez volkomen in zijn doelen is geslaagd. Maak je een familiefilm, dan doe je niet moeilijk over familiewaarden. Maak je een James Bond, dan toon je de hele reutemeteut met schertsvijanden en gadgets, zoals de Buddy pack, een rugzak met straalmotoren en een werkelijk prachtige onderzeeboot in de vorm van een goudvis. De meeste van deze uitvindingen komen rechtstreeks van Rodriguez’ eigen tekentafel en verraden dat hij ook goed naar de originele Batman-televisieserie moet hebben gekeken. En maak je tenslotte Willy Wonka, dan bedenk je een vileine kindervriend. In dit geval Fegan Floop, die vanuit zijn kasteel elke dag een televisieprogramma voor kinderen uitzendt, dat wordt bevolkt door kleurrijke kleicreaturen en een leger van buitelende handen (Tumb-thumbs).
Spy kids zit vol kleur, vaart, muziek, (relativerende) humor, bijvoorbeeld als de twee Cortez-kinderen bij een verzwegen oom arriveren die als een morsige Q allerlei spionagespeeltjes ontwerpt, waar vast wat mislukte prototypes uit Rodriguez’ eigen knutselhok tussen staan. Als perspectief is nadrukkelijk dat van de kinderen gekozen, zodat je op hún gezichten moet aflezen wat voor vechtpartijen ze gadeslaan. Maar ook stunts en special effects ontbreken niet. Bedplassen, wratten, verlegenheid, het gevoel nergens bij te horen zijn de met vette knipogen gebrachte pedagogische speldenprikjes. Er wordt niet schijnheilig gedaan over televisiekijken en computerspelletjes, integendeel: ook moderne kinderen blijken nog gewoon met hun eigen verbeeldingskracht tot helden uit te kunnen groeien.

Dana Linssen