SOUL KITCHEN

Voer kleurrijke types op in een shabby restaurantje en je hebt een komedie, bewijst Fatih Akin met soul kitchen. Maar voor een briljante komedie is meer nodig.

Dertiger Zinos, van Griekse afkomst, zit het op zijn zachtst gezegd even niet mee. De eigenaar van een restaurantje in de Hamburgse wijk Wilhelmsburg — vroeger een volkswijk aan de Elbe, maar steeds meer een yuppenbuurt — belandt in de wet van Murphy. Zijn vriendin, die hem behoorlijk beu is, gaat naar Shanghai, zijn net uit de gevangenis vrijgelaten broer klopt bij hem aan, hij gaat door zijn rug, een vastgoedontwikkelaar aast op zijn pand en een voedselcontroleur en een belastingambtenaar staan op de stoep. En dan heeft Zinos nog als probleem dat zijn zaak te weinig eters trekt. Zijn schnitzel- en patatkeuken deed het lange tijd goed in de volkswijk, maar de nieuwe yuppenbewoners laten het afweten. Een nieuwe kok moet de zaak redden, maar zijn trendy gerechten schieten de oude klandizie in het verkeerde keelgat. Ze willen schnitzels en geen nouvelle cuisine. Dat de kok hen uitscheldt voor "culinaire racisten" levert geen bijdrage aan de weg omhoog naar een florerend restaurantje.
Omdat soul kitchen een komedie is, komt uiteraard alles op zijn pootjes terecht. Het gaat om de weg ernaartoe. Die is feestelijk, mede dankzij de swingende hiphop en soulmuziek. Niet toevallig noemt Zinos muziek "voedsel voor de ziel", want muziek speelt in alle films van Akin een grote rol. De regisseur is een meester in het kiezen van popmuziek die de emoties van zijn personages uitdrukt.

Slapstick
Fatih Akin wilde soul kitchen al maken na zijn enorme arthousehit gegen die wand, over de intense liefdesrelatie van twee Duits-Turkse outcasts, maar bevangen door het succes durfde hij niet met een lichtvoetige opvolger te komen. Hij maakte auf der anderen seite, dat bijna bezweek onder de zwaar-dramatische thematiek van integratie en het zoeken naar identiteit. Ook in soul kitchen spelen deze thema’s een rol, maar ze dringen zich niet op en blijven op de achtergrond. De film portretteert een groep prettige mafketels, dat zich met vallen en opstaan door het leven worstelt. Akin, die het tempo lekker hoog houdt, zet hen neer met veel sympathie, zodat ook de kijker al snel het beste voor hen hoopt.
Fijn is ook het gebrek aan pretentie en het levendige stadsgevoel dat de film oproept: er gaat dagelijks van alles mis, en saai is het nooit. Maar soul kitchen heeft ook zwakke punten, met als belangrijkste het gebrek aan subtiele humor. Dat Zinos een erectie krijgt op de behandeltafel bij een fysiotherapeute zou iedere Filmacademiestudent zijn diploma kosten. Ook het gehannes met een lijkkist op een begraafplaats is te flauw voor woorden. Akin houdt van slapstick, maar is vergeten dat het daarin nauw luistert. We snappen dat de maker, nadat hij in Duitsland na gegen die wand tot integratie-expert werd gebombardeerd, behoefte had aan lichter voedsel. Hij heeft zijn schnitzel gebakken, maar nu maar weer iets stevigers.

Jos van der Burg