SOMERSAULT

In de levensechte, zorgvuldig gemaakte Australische film Somersault komt Heidi in een bergdorpje terecht, op zoek naar warmte. Ze verwart seks met intimiteit, zoals zoveel meisjes van haar leeftijd.

Jong zijn is niet leuk. Het is verwarrend, opwindend, en vooral onbeholpen en pijnlijk, of zoals dat in het Engels zo mooi heet: ‘awkward’. De Australische Heidi is zo’n meisje: ze doet alles verkeerd, ze is in zichzelf gekeerd, en denkt dat seks een manier is om vrienden te maken. Haar moeder betrapt haar terwijl ze de vriend van moeder kust; dan besluit Heidi maar weg te lopen. Ze wil naar Sydney, maar belandt in een klein dorpje in de besneeuwde bergen van New South Wales. Ze huurt een kamer in een motel, en gaat werken op een pompstation. En na enige miskleunen komt ze Joe tegen, die werkt op de ranch van zijn vader: een heuse cowboy, compleet met pickup-truck en blanke pit. Een aardige jongen. Zou hij soms homo zijn?
Iedereen in de film worstelt met zijn identiteit, zoals dat hoort als je jong bent. Wat er ook bij hoort is seks: vindt hij me leuk, vind ik hem leuk. Er wordt nogal wat gekeken, gezoend en gestreeld in Somersault. Regisseuse Cate Shortland geeft adequaat het universum van een pubermeisje weer.

Rode wanten
De camera is dichtbij Heidi, bij haar oogopslag, haar handen die dingen oppakken en terugzetten als ze door een kamer loopt waar ze nog nooit is geweest. Ze is de wereld aan het verkennen. Haar bleke teint, haar hoogblonde haar en haar doorschijnende wenkbrauwen geven haar een engelachtig voorkomen. Ze ziet er onschuldig uit, maar ze bezit ook een seksuele uitstraling waarmee ze onwennig experimenteert. In de bar hoeft ze maar even voor zich uit te staren, en er staat alweer een jongen voor haar die vraagt of ze iets wil drinken. Natuurlijk drinkt ze dan te veel, en natuurlijk draait het dan uit op seks. Maar elke meedogenloze ochtend staat Heidi weer op straat, met haar rugzakje en haar parka, een wolkje adem voor haar mond.
Als een soort Roodkapje koopt Heidi rode wanten, en loopt langs de oever van het serene Lake Jindabyne terwijl ze een kinderliedje zingt en in haar eentje de handklapbewegingen maakt die erbij horen. Dat zijn mooie vondsten van de cameraman, beelden die voor zich spreken. De winterse stilte in de film past goed bij het kleine, weemoedige ‘coming of age’-verhaal dat Shortland wil vertellen, net als de muziek die de band Decoder Ring speciaal voor de film maakte. Er wordt een sfeer gecreëerd die de kijker zachtjes omsluit. Dat is de grootste verdienste van Somersault: de personages zijn levensecht, er wordt goed geacteerd, en de film is met aandacht gemaakt. Het is niets nieuws, de film is niet actueel of shockerend of opwindend, hij is zelfs tamelijk voorspelbaar. Maar daardoor is hij ook heel herkenbaar. En waarom zouden we iets herkenbaars gaan zien? Om tijdens de film te dwalen door onze eigen herinneringen, onze eigen gevoelens. Een film die daar ruimte voor laat, is altijd de moeite waard. Al blijft de titel dan een raadsel.

David van Eijndhoven