SNATCH

De ondraaglijke hipheid van het gangsterbestaan

  • Datum 14-01-2011
  • Auteur
  • Gerelateerde Films SNATCH
  • Regie
    Guy Ritchie
    Te zien vanaf
    01-01-2000
    Land
    Engeland/Verenigde Staten
  • Deel dit artikel

Brad Pitt als onverstaanbare Ierse zigeuner.

Madonna heeft nog altijd een scherpe neus voor alles wat hip en hot is. Zoals haar meest recente romantische verovering, Guy Ritchie. De Britse regisseur vindt zichzelf trouwens ook helemaal te gek, als je mag afgaan op zijn tweede film. De keiharde misdaadkomedie Snatch staat namelijk geheel in het teken van zijn eigen hipheid.

In 1998 scoorde Guy Ritchie in zijn vaderland een gigantische hit met Lock, stock and two smoking barrels, waarin enkele domme kruimeldiefjes het per ongeluk aan de stok kregen met keiharde criminelen. De dynamische montage, aanstekelijke cockney-dialogen, een trendy soundtrack en de kopstoten van ex-voetballer Vinnie Jones sloegen bij het Britse publiek in als een bom, zodat de regisseur in één klap kon doorstoten tot de popsterrenstatus. Onder het motto ‘uitmelken, die koe!’ borduurt Ritchie in zijn met Amerikaans geld gefinancierde Snatch ongegeneerd voort op het succes van zijn debuut. En dus komen er nog veel meer boefjes van laag allooi in aanvaring met nog veel meer nietsontziende misdadigers.
In het wederom door hemzelf geschreven scenario knoopt Ritchie het verhaal van een spectaculaire diamantenroof vast aan de dubieuze praktijken van een bokspromotor. De duizelingwekkende hoeveelheid plotwendingen waarmee alles aan elkaar wordt geplakt doet uitermate gekunsteld aan, maar in het kader van Ritchies sterk naar videoclip, stripverhaal en commercial lonkende stijl mag worden aangenomen dat die kunstmatigheid juist een bewuste keuze is. Voor de liefhebbers van Lock, stock and two smoking barrels moet de opvolger één groot feest zijn, want het aantal excentrieke personages en bizarre situaties is dit keer niet te tellen.

Vuistvechter
En eerlijk is eerlijk, de film heeft zeker zijn sterke momenten. Vooral Brad Pitt is hilarisch als een volstrekt onverstaanbare Ierse zigeuner, waarbij hij en passant zijn rol van de vuistvechter uit Fight club amusant op de hak neemt. Daarnaast werkt ook het spervuur van politiek incorrecte grappen over domme Engelse schurken, opgefokte Russische maffiosi, asociale woonwagenbewoners en zelfingenomen joodse diamantairs regelmatig op de lachspieren. Wie echter niet tot de Guy Ritchie-fanclub behoort loopt het risico al na een half uur te bezwijken onder het doorlopende bombardement van stilistische vondsten en ironische knipogen. Steeds maar weer komt de regisseur hip en gevat uit de hoek met opmerkelijke camerastandpunten, onverwachte slow-motions en plotselinge freeze frames. Af en toe bekruipt je als toeschouwer zelfs het gevoel dat je naar een anderhalf uur durende trailer zit te kijken. Wat naast dat virtuoze machtsvertoon trouwens ook vreselijk op de zenuwen werkt is de volstrekte inwisselbaarheid van de vele gratuite gewelddadigheden. De karakters in Snatch zijn eerder stripachtige karikaturen dan mensen, en in die zin is het niet zo erg als ze één voor één op gruwelijke wijze worden koudgemaakt. Leuk is echter anders.
En oh ja, zo’n grap over een gangster die zevert over zijn liefde voor een liedje van Madonna? Mevrouw Ciccone mag dan nu met heel haar hart aan Ritchie toebehoren, die mop had hij toch echt niet moeten lenen van zijn toch al veel te opzichtig leeggeplunderde voorbeeld Quentin Tarantino.

Fritz de Jong