Snackbar

Deze ruige Nederlandse schets van Marokkaanse straatjeugd is de eerste bioscoopfilm van documentairemaker Meral Uslu.

Van de hangplek voor de snackbar van de Turk Ali hebben Mounir, Chiwawa, Nouredine en nog een paar Marokkaanse brutaaltjes hun fort gemaakt. Grappend en scheldend brengen ze de dag door en doen net of het ze niets kan schelen dat de meiden — een onderbelicht gebleven aspect in de film — hen de middelvinger geven. Ze blowen, dealen en gappen en wie er niet bij hoort kan de volle laag krijgen. Ali, die zelf worstelt met een gokverslaving, houdt een oogje in het zeil en grijpt in als een van de vele vechtpartijen uit de hand loopt.
Hoewel humor en een melancholieke toets niet ontbreken is het vooral de tragiek van dit marginale bestaan die gaandeweg steeds meer nadruk krijgt. Een sterkere verhaallijn had niet misstaan en ook de vele rumoerige incidenten dreigen wat voorspelbaar te worden maar het authentieke gevoel dat Snackbar oproept is beslist overtuigend. Met dank aan de uit de losse pols spelende, overwegend jonge acteurs en de energieke handcamera die alles lijkt te betrappen als was het een documentaire.

Leo Bankersen