SMALL GODS

De deur van de ziekenhuiskamer gaat open. Elena, die herstellende is van het auto-ongeluk waarbij haar zoontje is overleden, wordt gekidnapt door David. Ze stribbelt niet tegen. Zij slaapt, hij rijdt haar in de camper weg van de bewoonde wereld. Ook de zwijgende Sarah sluit zich bij hen aan, nadat David haar heeft gered van verkrachting.
Drie personages komen in small gods door toeval bij elkaar en hoewel ze elkaar niet kennen, blijken ze toch met elkaar verbonden te zijn. Ze zijn alledrie gehandicapt door hun verleden. Elena heeft niets meer, maar de reis geeft haar de ruimte haar verleden te verwerken. Ze moet haar leven volslagen afbreken, om het opnieuw te kunnen opbouwen.
Is dit verhaal waar? Bestaan Sarah en David echt? Of is Elena een leugenares? En als ze liegt, doet ze dat dan bewust of zijn de andere twee deel van haar verbeelding? Dat is de kwestie waar de kijker mee blijft zitten. Een vraag die niet goed of fout te beantwoorden is en dat hoeft ook niet. Als je er maar over nadenkt.
De half-Griekse, half-Vlaamse Dimitri Karakatsanis is naar eigen zeggen meer Grieks dan Vlaams. Hij is net zoals de Grieken macho en gevoelig tegelijk en niet hard zoals veel Vlamingen. Deze film, die je dwingt om op je gevoel te kijken, onderscheidt zich daarin ook van de mainstream Vlaamse film. Hij zit vol moord en bloed, maar hij ontroert je tot in je ruggenmerg.
Het is zonnig en de personages spelen met een vlieger. In de weerspiegeling op de autoruit beweegt de vlieger als een kleine vlinder. Maar hij is ingesloten; ook de electriciteitspalen zijn weerspiegeld. Gelukkig zien we op de achtergrond een omhelzing.

Laura van Zuylen