SLEUTH

Geinige twist in sleuth: Michael Caine die ook al meedeed in de eerste celluloidvariant van het klassiek toneelstuk speelt weer mee, in de tegenovergestelde rol. Maar is dat genoeg?

Laten we voorop stellen dat de eerste dertig minuten van de nieuwe filmversie van sleuth, het klassieke toneelstuk van Anthony Shaffer, ditmaal tot scenario bewerkt door de Britse toneelschrijver/Nobelprijswinnaar Harold Pinter, van een welhaast ouderwetse klasse zijn. Juist omdat de inhoud nog steeds bestaat uit niets meer dan twee mannen, een niet in beeld komende vrouw, een huis en messcherpe dialogen. Van die twee heren is de één de bedrogen echtgenoot en de ander de minnaar van diens vrouw. Sir Michael Caine speelt de belazerde als ook wereldberoemde en schatrijke misdaadauteur, zijn tegenspeler Jude Law is met zijn gouden lokken de adonis; lees: de jongere versie van Caine, waarbij je als kijker onwillekeurig terugdenkt aan Laws versie van een andere beroemde Caine-rol, in de remake van alfie. En nu wordt het nog aardiger: Michael Caine speelde in de eerste filmversie uit 1972 de jonge variant. Terwijl hij nu dus de bedrogene neer gezet, eerder gespeeld door Sir Laurence Olivier. Conclusie: popcultureel gezien zit deze remake in ieder geval geramd.

Pingpongen
Het thema van sleuth is nog altijd mannelijke wedijver. Dat wordt meteen overduidelijk wanneer we de kennismaking tussen de heren volgen via een gewaagd openingsshot, gevangen door een bewakingscamera, hoog gemonteerd aan de gevel van het kapitale landhuis dat Caine bewoont en loodrecht naar beneden gericht. Waarbij de grote schrijver zijn jonge rivaal geheel en al niet subtiel wijst op zijn mooiere, grotere auto. Eenmaal binnen in het huis wordt de jongeman — die voor zijn geliefde een scheiding probeert los te peuteren — eerst meegetroond naar een grote poster van de schrijver met daarop al zijn boeken. Maar de minnaar is geheel niet onder de indruk, want hij blijkt geen enkele titel te hebben gelezen. Heerlijk onderkoeld pingpongen de mannen even scherpe als rancuneuze teksten over en weer terwijl de schrijver de minnaar van zijn vrouw rondleidt door het huis en hem een voorstel doet. En dat is het aardige van deze remake, dat huis speelt een veel grotere rol vergeleken met de film uit 1972. Nu is het huis een modern ingericht, high tech-paleis met overal bewakingscamera’s.
Kenneth Branagh, bekend van zijn fijne Shakespeare-verfilmingen, regisseerde deze nieuwe sleuth en zijn adagium lijkt hierbij te zijn: laat de tekst ademen. Langdurig blijft de camera in een ’two shot’ rusten op Caine en Law die de Pinter-teksten met veel verve brengen; naar verhouding zijn er weinig close-ups. Wellicht is er haast iets te veel eerbied voor die tekst, want we hebben hier te maken met een scenario opgezet als een tennismatch en bij ronde nummer drie beginnen de sinistere spelletjes wat te slepen. Dan valt opeens op dat Jude Law, wanneer hij zijn vrouwelijke kant aanspreekt, wel erg veel maniertjes van Cameron Diaz etaleert en zo de weg vrij maakt voor zo’n ‘seperated at birth’-fotocollage waar glossy tijdschriften zo dol op zijn. Ook de apotheose geeft een wat onbevredigend gevoel. Maar misschien is dat gewoon wel de bedoeling.

Ivar Snoep