SIN CITY

Met Sin city hebben Robert Rodriguez en Frank Miller een zalig virtuoze filmstrip gemaakt, vol modderzwarte humor.

Wat is het bloed smerig wanneer het in Sin city voor de eerste keer over het scherm gutst. Niet rood, zoals we het gewend zijn, en ook niet zwart, zoals het sinds de douchescène uit Hitchcocks Psycho óók kan zijn. Dit bloed is wit — melkwit, duivestrontwit, bloedwit. Bruce Willis schiet Nick Stahls oor eraf, dikke witte verfdruppels spatten uit het gapende, witte gat. Vervolgens wordt Willis ruggelings gevloerd, en dus nog meer wit, nu uitgesmeerd over Willis’ jas. Schijnbaar ondergescheten in plaats van neergeschoten.
De film, Robert Rodriguez’ idolate eerbetoon aan de gelijknamige graphic novels van co-regisseur Frank Miller, is dan pas net begonnen; nog liters bloed die zullen vloeien. De helden zijn verlopen ruwaards met een krakende voice-over stem en dito praatstijl, met behalve Willis onder meer een onherkenbare Benicio del Toro en een nóg onherkenbaardere Mickey Rourke als archetypische vertolkers. Deze mannen kruipen na elke mokerslag weer overeind, maken huizenhoge sprongen of kletsen vrolijk verder met een revolver tot aan de kolf in hun afgehakte hoofd. En de vrouwen? Femmes fatales met pijl en boog, in slowmotion paalslingerende strippers en sip kijkende jachttrofeeën aan de muur. Het enige onschuldige personage in deze prachtpoel van verderf is een meisje van elf, maar ook zij zal een man de dood indrijven. Wraak en boetedoening, menselijke resten, regen, drek en duisternis, Sin city stort het tot vermoeiens toe, zalig virtuoos en met veel modderzwarte humor over je heen.

Godin
Sin city is van riool tot wolkenkrabber zwart-witter dan elke andere film noir. Af en toe weten kleuren door het bijtende, hoekige zwartwit van Sin city te prikken. Het geel van een verkeersbord. Het misselijkmakende pusgeel van de Yellow Bastard. Het violet, oranje, groen, kobald, lila en Pruisisch blauw van neonlichten, tijdens een lange rit de auto binnenschijnend, schietend over de hardgekookte koppen van de personages — een scène die geheel in stijl werd geregisseerd door Rodriguez’ vriend Quentin Tarantino. De mannen van Sin city krijgen verder nooit een kleur. De ene vrouw daarentegen draagt een dieprode jurk, de andere heeft een warme, vleeskleurige huid. Soms licht een vrouwenblik enkele seconden groen op. Wanneer Zij aan hem als een godin verschijnt, valt het haar als een platinablonde heiligenkrans om haar hoofd.
Die accenten maken het adembenemende uiterlijk van de film compleet. Met Millers werk als scenario en storyboard is elk frame een zo goed als exacte kopie van een stripkader, gedetailleerd van voor- tot achtergrond, monsterklauwen uitgelicht tegen de nacht, een kussend koppel versmeltend in een wit silhouet. Rodriguez bedoelde Sin city als een bewegende comic; terugdenkend zie je inderdaad tekeningen in plaats van shots. Die op hun beurt weer pure cinema zijn. Het Duits expressionisme, Citizen Kane, de klassieke film noirs, dat waren de inspiratiebronnen voor de oorspronkelijke strips. En zo krijgt het witte doek via een papieren omweg de filmgeschiedenis opnieuw cadeau.

Kevin Toma