SHOCKING BLUE

Met visuele poëzie en overtuigende acteurs laat Mark de Cloe in shocking blue zien hoe het is om jong te zijn in de provincie.

Of dit jongerendrama tussen de tulpen nu helemaal gelukt is of niet, shocking blue moet in ieder geval geprezen worden om de vanzelfsprekende flair waarmee Mark de Cloe het levensgevoel van tieners in de provincie voor ons neerzet. Scheuren met je brommer over kaarsrechte weggetjes, een beetje stunten, slappe grappen maken, werken in de bollenvelden, samen naar het voetbal en al dan niet aarzelend gluren naar de meisjes.
Drie boezemvrienden van een jaar of zestien staan op het punt het schoolleven achter zich te laten. Ze fantaseren over reizen en grootse dingen doen, maar Thomas, de meest timide van het stel, wil iets heel anders. Iets onmogelijks: een blauwe tulp kweken. "Echt shocking blue, weet je."
Wat het leven werkelijk in petto heeft konden ze niet voorzien. Het begint met jaloezie die aan de vriendschap knaagt, en dan gebeurt er zo’n afschuwelijk ongeluk waarover je weleens leest in een klein berichtje in de krant. De droom van de blauwe tulp wordt plotseling verduisterd door een verschrikkelijk schuldgevoel. Thomas is kwaad en onbereikbaar, totdat het meisje dat één nacht de vriendin van zijn verongelukte vriend was voor een onverwachte wending zorgt.

Trauma
Vanaf dat moment ontwikkelt zich een merkwaardige idylle die je kan zien als een uitbeelding van het verlangen aan de werkelijkheid te ontsnappen, maar die wel langs het randje van geloofwaardigheid scheert. Ook het ogenschijnlijke gemak waarmee na een aangrijpende climax het hele trauma ten slotte zowel symbolisch als letterlijk ten grave wordt gedragen, doet wat gekunsteld aan, hoe integer het ook is uitgetekend.
Na de meeslepende dansfilm valse wals en het liefdessprookje in splitscreen het leven uit een dag is dit De Cloe’s meest realistische productie. Toch kan je aan de manier waarop hij de jongens en meisjes naar elkaar laat kijken nog steeds zien dat hier de maker van de onvolprezen serie gefilmde liefdesgedichten boy meets girl stories aan het werk is. Vorig jaar kreeg het nog in de projectfase verkerende shocking blue de Kodak NPP ontwikkelingsprijs voor De Cloe’s voornemen om voor dit eenvoudige verhaal met ongekunstelde personages een uitbundige beeldtaal te gebruiken.
Wat dat betreft stelt shocking blue inderdaad niet teleur. De kleuren van de tulpenvelden contrasteren met de naderbij sluipende tragiek. De roes van een popfestival of verliefdheid op het strand, cameraman Rob Hodselmans heeft het allemaal gevangen in prachtige strakke totalen of intieme close-ups. Zonder in schilderachtigheid of soap-idioom te vervallen brengt de film een ode aan de veerkracht van de jeugd.
Ook de fantastische jonge acteurs die De Cloe bij elkaar heeft gebracht dragen daar in hoge mate toe bij. Allemaal overtuigen ze als pubers die eerder doeners dan praters zijn, maar zeker Lisa Smit (uit de thriller tbs) gaan we nog veel vaker zien. Hun herkenbaarheid zou er best eens voor kunnen zorgen dat shocking blue het bij een jongerenpubliek goed doet.

Leo Bankersen