SHE’S SO LOVELY

Er lag nog een script van de legendarische filmmaker John Cassavetes op de plank. Cassavetes senior is dood, daarom heeft zijn zoon Nick She’s so lovely ter hand genomen. Voor de hoofdrol had vader Cassavetes al Sean Penn in gedachten, en Nick heeft er goed aan gedaan om die suggestie over te nemen. Vooral dankzij Penn is She’s so lovely een sterke acteursfilm geworden.

Sommige kinderen van beroemde kunstenaars willen breken met alles wat hun vader of moeder gemaakt heeft. Andere zonen en dochters treden graag in het voetspoor van hun ouders. Nick Cassavetes, zoon van de belangrijke Amerikaanse independent-regisseur John Cassavetes, behoort duidelijk tot de tweede categorie. Voor zijn tweede film bleef hij niet alleen trouw aan de filmstijl van zijn vader, She’s so lovely is zelfs gebaseerd op een — niet eerder — verfilmd scenario van Cassavetes senior. Bovendien liet hij zijn moeder Gena Rowlands, bekend van de films van haar echtgenoot, een bijrol spelen. Hij houdt kennelijk van haar, want in zijn regiedebuut Unhook the stars, die in Nederland alleen op het Filmfestival Rotterdam is vertoond, maakte ze ook al deel uit van de cast.
Ook om andere redenen is She’s so lovely een echte familie-aangelegenheid geworden. Sean Penn tipte zijn kersverse echtgenote Robin Wright voor de vrouwelijke hoofdrol. Penn werd destijds al door John Cassavetes benaderd om de hoofdrol in de film te spelen, maar de dood van de scenarist en regisseur in 1989 stak daar een stokje voor. Waarschijnlijk zal Cassavetes senior vanuit de filmhemel goedkeurend neerkijken op deze lang uitgestelde verfilming van zijn script. Terecht sleepte de acteur voor zijn vertolking van Eddie in Cannes een Gouden Palm in de wacht.

Psychiatrische kliniek
Die Eddie is inderdaad een rol waar een acteur flink zijn tanden in kan zetten. Zie maar eens een karakter te spelen dat de eerste helft van de film een van adrenaline doortrokken, agressieve rouwdouwer is, maar daarna verandert in een wereldvreemde zombie. Tussen die twee delen ligt een periode van tien jaar, die Eddie in een psychiatrische kliniek heeft doorgebracht — en die buiten de film vallen. Zelf denkt Eddie echter dat hij slechts drie maanden opgesloten is geweest. Die termijn had zijn vriendin Maureen hem namelijk beloofd voordat ze hem in het gesticht achterliet.
De relatie tussen Eddie en zijn zwangere vriendin Maureen vonkt en knettert dat het een aard heeft. In hun kleine hotelkamer houden ze het nauwelijks uit — het café biedt daarom uitkomst. Ze zijn vaak dronken, Eddie is vaak de hort op, maar hun liefde is onvoorwaardelijk. Daarom slaat Eddie volkomen door als hij er achter komt dat tijdens zijn afwezigheid Maureen is aangerand door buurman Kiefer. Hij slaat Kiefer tot moes, en wordt vervolgens opgesloten. Als hij na tien jaar de kliniek verlaat, wil Eddie zijn leven met Maureen voortzetten. Zij is er echter met een andere man (John Travolta) vandoor gegaan. Samen hebben ze een welvarend bestaan opgebouwd, dat nu door Eddie’s claim op Maureen en hun kind verstoord dreigt te worden.

Hulpeloze verschoppeling
Zoals meer filmscenario’s die John Cassavetes heeft geschreven, blinkt het verhaal niet bepaald uit in subtiliteit of verfijnd dramaturgisch inzicht. Op papier komt She’s so lovely nogal melodramatisch over. Bovendien laat die kloof van tien jaar zich niet eenvoudig overbruggen. Toch is het Cassavetes junior gelukt om het script overtuigend te verfilmen. Sean Penn en John Travolta zijn in deze rollen aan elkaar gewaagd, zonder dat zij vervallen in maniertjes. Penn speelt een hulpeloze verschoppeling die nauwelijks door heeft wat hem al die jaren overkomen is. Hij kijkt prachtig verdwaasd voor zich uit, maar hangt niet al te veel de mentaal gestoorde uit. John Travolta is een bezitterige patser die niet zomaar zijn vrouw en kind laat afpakken.
She’s so lovely is daarom een echte acteursfilm geworden, waarbij Nick Cassavetes goed gekeken heeft naar het werk van zijn vader. Net als in films als Faces en Shadows lijken de personages op springen te staan. Ze zijn ongeleide projectielen, die hun emoties niet in toom kunnen houden. Daardoor krijgt She’s so lovely een explosieve kracht, die je niet snel bij zo’n relatiedrama zou verwachten. Er worden pistolen getrokken, Maureen doet nog een zelfmoordpoging. Wonderlijk genoeg vliegt de film echter nooit uit de bocht. Cassavetes kan telkens de emoties weer temperen, zodat in de film sterke contrasten ontstaan tussen heftige en ingetogen scènes. De kwaliteiten van She’s so lovely heeft Cassavetes echter meer te danken aan zijn acteurs dan aan de postume inbreng van zijn vader.

Pieter Bots