SHE HATE ME

Spike Lee’s She hate me koppelt een klokkenluider aan achttien lesbo’s met kinderwens. Je moet het maar durven, zo’n film.

Spike Lee’s She hate me is een bijzondere, stoere stortvloed aan clichés en ongeloofwaardigheden die je moet zien om te geloven. Diep ademhalen: het is genoeg voor drie volstrekt verschillende films, samengepropt in één.
Er is een zwarte, door het Systeem geruïneerde man die betaald wordt om achttien vrouwen zwanger te maken — achttien stinkend rijke lesbo’s, dankzij dekhengst Jack zwanger én het orgasme van hun leven rijker. Er zijn lesbo’s in alle soorten en maten, manwijf en anorexiasliertje, zwart, blank en Chinees, dwarsdoorsnede van de samenleving zeg maar. Monica Bellucci speelt de dochter van maffioso Bonasera (John Turturro) die met opstaand grijs haar en een zonnebril sprekend op Godfather Pacino lijkt en Brando imiteert.
Vreselijk voor Bonasera, dat dochterlief nu door zo’n zwarte aap is bezwangerd, en dat die aap Jack gevangen zit omdat hij als enige rechtschapen werknemer van het farmaceutische conglomeraat Progea naar buiten treedt met de ethische misstanden van dat bedrijf en als dank door het systeem wordt uitgekotst. Zoals dat ook met Frank Wills ging, de klokkenluider van het Watergate-schandaal. ‘Ik bén Frank Wills’, zegt Jack manhaftig tijdens zijn Hollywoodspeech in de rechtzaal. Gejuich en gestamp alom, driftig hamerslaand dreigt de rechter de zaal te ontruimen. Intussen loopt Progea-chef Woody Harrelson nerveus te ijsberen in zijn wolkenkrabberglaskantoor. Zal het recht zegevieren? Zal Jack juist handelen en een goede vader zijn voor zijn achttien kinderen?

Dollarbiljet
Stop wat controversiële onderwerpen in op afstand bestuurbare botsautootjes en kijk eens hoe ze knallen. Zoiets dergelijks doet Lee met She hate me. Waarom vrijt iemand die namens zijn bedrijf een middel tegen aids ontwikkelt, onveilig met achttien vrouwen? Bedenk zelf maar. Scènes die satire en parodie op sentimenteel drama laten smakken? Geeft helemaal niks als de film nooit verklapt hoe serieus hij zichzelf neemt. Of hij mislukt is, of dat dit juist de bedoeling is.
Je moet het maar durven, zo’n film, zo’n script. Kun je als maker zelf alvast de vernietigende kritieken schrijven. Geen structuur. Vooroordeelbevestigend. Lee denkt het morele leed van Amerika bloot te kunnen leggen — ‘van de slaapkamer tot de vergaderzaal’, zoals hij zelf heeft gezegd. Een dergelijke analyse is noodzakelijk, getuige het dollarbiljet met George Bush jr. erop dat aan het eind van de credits voorbijkomt: waarde drie dollar. Goede grap, maar verder geeft She hate me voornamelijk blijk van mateloze zelfoverschatting. O zo stumperig de scènes waarin Jack als eenling tegenover het grote Progea staat. Camerawerk niks, acteerwerk niks. Van witteboordenthrillers heeft Lee duidelijk geen verstand. Had hij zich op de slaapkamer geconcentreerd, dan was She hate me veel beter, in elk geval evenwichtiger geweest. Nu is het een pretentieus broddelwerkje.
Misschien. Hoogstwaarschijnlijk. Maar She hate me broddelt er zo venijnig en virtuoos op los dat je graag dik twee uur meestruikelt.

Kevin Toma