Savages

Effectieve actiefilm, maar Oliver Stone heeft in Savages nauwelijks nog iets te melden. Gebaseerd op de gelijknamige thriller van Don Winslow.

Savages opent in de stijl van een martelhorrorfilm: groezelige videobeelden, het geluid van een motorzaag en zeven onthoofde mannen. Direct daarop schakelt de nieuwe film van Oliver Stone naar de zonnige stranden en gebruinde lijven van Laguna Beach, California. Het thuis van Ophelia (Blake Lively), Chon (Taylor Kitsch) en Ben (Aaron Johnson).
Ophelia, kortweg O. genoemd, vertelt ons in een lange voice-over over deze American success story. Ben studeerde businessschool en plantenkunde. Chon vocht in Irak en Afghanistan. Met de zaden die Chon uit Afghanistan meebracht, startten de vrienden enkele winstgevende marihuanaplantages. Ben is een boeddhist en zorgt dat 99 procent van de handel geweldloos verloopt. Chon is een bad-ist en rekent af met de resterende 1 procent. De tegenpolen vullen elkaar aan. Of, om het in het lome hippietaaltje van O. te zeggen: ‘Ben is spirit, Chon is earth. Ben makes love. Chon fucks.’ Neuken is eigenlijk ook het enige wat we O. zien doen. Met beide mannen. Het lijkt een gelukkige driehoeksrelatie.
Maar de video met de onthoofdingen maakt daaraan een einde. Het Mexicaanse Baja-kartel wil zaken doen en het hoofd van het drugskartel, Elena Sanchez (Salma Hayek), duldt geen tegenspraak. De corrupte DEA-agent Dennis (John Travolta) adviseert de jongens een deal te sluiten, maar ze zijn koppig. Waarop Elena haar rechterhand Lado (een lekkere schurkenrol voor Benicio Del Toro) opdracht geeft O. te ontvoeren.
Wat volgt is een serie steeds gewelddadiger pogingen om O. uit handen van het kartel te krijgen. Even is er meningsverschil tussen Ben en Chon, tijdens de autorit naar Tijuana, over hoe je met zoiets monsterlijks als een drugskartel dient om te gaan — maar verder worden de tegenstellingen tussen de vrienden niet uitgewerkt. De meerdere betekenissen die het woord ‘savages’ in de film krijgt, gaan al net zo diep als de verwijzingen naar Boeddhisme of Hamlets Ophelia.
Elena Sanchez is vervreemd van haar dochter en vat moederlijke gevoelens op voor O. Dat geeft haar personage echter geen diepte, maar maakt haar alleen maar een wispelturige en allesbehalve angstaanjagende kartelkoningin. Dat Ben en Chon vrienden zijn wordt nooit geloofwaardig. Wat hen aan O. bindt — behalve de waterpijp en stomende seks — evenmin. O. is zelfs een ronduit ergerlijk stereotype. De permanent stonede stoeipoes die Bridget Fonda persifleerde in Quentin Tarantino’s Jackie Brown? Dat is O. — alleen lijken Stone en Winslow het personage volstrekt serieus te bedoelen.
Savages is een soort sportschool-cinema: het ziet er allemaal strak uit en Stone demonstreert dat hij een getrainde regisseur is, maar meer is er niet. Het verhaal met de nodige twist en turns, het gebruik van zwart-wit en grofkorrelige fotografie en een aantal actiescènes zorgen weliswaar voor enige opwinding, maar juist omdat Stone geregeld alles stillegt voor platitudes als ‘Just because we can make up our own stories, doesn’t mean you can escape your destiny’ — valt het op: Savages is niet meer dan a puff of smoke.

Barend de Voogd