RUMBA

rumba is een verrukkelijke film. Maar niet een hele film lang.

Ah! De liefde! En het leven! En de dans! Wie op een doordeweekse dag vol Hollandse grauwsluier de behoefte heeft om even Groots! en Gepassioneerd! weg te dromen op Latijns-Amerikaanse klanken, die vindt in rumba van het Belgisch/Australisch/Frans vaudeville-trio Dominique Abel, Fiona Gordon en Bruno Romy misschien net wat hij nodig heeft. De tweede film van de theaterclowns (in 2005 maakten zij l’iceberg) zit vol ouderwetse slapstick-slappelach-grappen in fluorescerende kleuterkleuren. Het is verrukkelijk. En onweerstaanbaar retro. Oh kon je het hele leven maar met Wasco-krijtjes inkleuren.

Schoongewassen wereld
Nou ja voor even dan. Want het noodzakelijke verhaaltje dat alle kolderieke grappen die het trio bedacht aan elkaar moet knopen is wel erg obligaat: verliefd danspaar verliest elkaar en ontmoet elkaar dan enkele kluchtige zelfmoorden en een paar andere existentiële misverstanden later weer in een door geheugenverlies schoongewassen wereld.
Maar dat gaat het allemaal niet om natuurlijk. Het gaat om hoe de danspassen van Fiona Gordon en Dominique Abel mooie diagonalen trekken door het kader. Hoe ze spelen met schaduwen en hoe de deuren en ramen in het decor doorkijkjes worden naar andere kaders waar ze dan weer als in een kijkdoos in kunnen verdwijnen en verschijnen. Hoe ze dansant vallen en opstaan en hoe de hele wereld beantwoordt aan hun sublieme stuntelchoreografie.
Het trio is geschoold in het theater en trekt als rondreizende ’troupe’ langs de Normandische podia, waar ze het merendeel van hun sketches uitprobeerden voordat ze in de film terechtkwamen, vertelden ze in Cannes, waar rumba afgelopen jaar in de Semaine de la critique te zien was. Het vaste frame en de gefixeerde camera zijn hun handtekening, zoals de lijst en de coulissen dat in een ouderwetse schouwburg zijn.
Associaties met Jacques Tati en de ‘gags’ van Charlie Chaplin zijn snel gemaakt, maar ook snel weer te veel eer. rumba blijft licht en luchtig, blijft fladderen en wapperen en de pijn en de tragiek van hoe de fysieke wereld je echt in de weg kan zitten mag nooit voelbaar worden. Het zijn niet alleen de kleuren, maar ook de emoties die in rumba primair blijven en dan zijn zelfs die overzichtelijke 77 minuten die de film duurt al snel te lang. Wat je mist zijn het zweet en het momentum van de live-voorstelling.
In het cabaret waar ze zo schatplichtig aan zijn waren Abel/Gordon/Romy al lang afgewisseld door een entr’acte van pianospelende poedels of een portrettekenende petomaan.

Dana Linssen