RIEN À FAIRE

Een man en een vrouw — beiden getrouwd en werkloos — ontmoeten elkaar tijdens het winkelen, sluiten vriendschap en worden verliefd. In het Franse drama Rien à faire van Marion Vernoux wordt hun verboden liefde tot in detail geregistreerd.

Het aloude filmthema ‘verliefd worden’ kent maar een beperkt aantal varianten. Wat kan er gebeuren: de passie wordt wel of niet beantwoord, ontmoet een paar obstakels, of is in het geheel niet gewenst. Die laatste vorm, de onmogelijke liefde, is voor filmmakers een grote inspiratiebron. Niet onterecht, want wat in het dagelijks leven niet geoorloofd is — een buitenechtelijke verhouding beginnen — wordt op het doek vaak een hoogst noodzakelijk kwaad.
Zo ook bij de aardige Marie (Valeria Bruni Tedeschi) en Pierre (Patrick Dell’Isola), twee werklozen die elkaar ontmoeten in de supermarkt aan het begin van Rien à faire. Ze zijn dan wel allebei getrouwd, maar je gunt het ze zo, die verboden verhouding, want ze zijn zo lief samen. Niet dat ze vreselijk goed bij elkaar passen. Marie is een onzekere moeder van twee kinderen, die zichzelf lelijk en dik vindt en bijna geen zin kan uitbrengen zonder nerveus te giechelen. Voordat ze ontslagen werd, werkte ze bij dezelfde firma als Pierre, maar wel een aanzienlijk aantal salarisschalen lager. De beter opgeleide Pierre heeft maar één probleem: hij weet sinds zijn ontslag niet hoe hij zijn dagen moet vullen.
Dat is snel opgelost wanneer hij Marie ontmoet. Bij gebrek aan zinvolle bezigheden weten de twee kleine rituelen als boodschappen doen en koffiedrinken urenlang op te rekken. De wandelingen langs de winkelschappen worden langzamerhand een excuus voor steeds openhartiger gesprekken. Die vriendschap zal uitmonden in liefde, dat is duidelijk.

Koffie
Het verhaal is al duizend en één keer verteld. Pierre en Marie zijn redelijk gelukkig getrouwd, dus wat moeten ze met de liefde? Afhouden maar, tot het echt niet langer gaat, en dan dient er alsnog een knoop doorgehakt te worden. Regisseur Marion Vernoux past geen kunstgrepen toe om het versleten gegeven nieuw leven in te blazen. Ze houdt het eenvoudig en puur, vanuit de gedachte dat iedere liefdesgeschiedenis uniek is.
Dat geldt misschien voor de betrokkenen, maar zeker niet voor de toeschouwers. Rien à faire wordt, met al dat gebloos en gestamel bij de koffie en de ontelbare bezoekjes aan de supermarkt, al vrij snel behoorlijk saai. Nadat de belofte van de ontluikende liefde eenmaal is ingelost, valt er weinig meer te vertellen.
Toch wordt het grote gebrek aan spanning en noodzaak nog een beetje goedgemaakt. Wie zich het lot van Marie en Pierre aantrekt — en dat valt uiteindelijk niet mee, want wat zijn ze braaf en degelijk, en wat is Marie ontzettend onnozel — wordt beloond met een paar mooie momenten. Marion Vernoux (die zich in haar eerdere speelfilms Personne ne m’aime en Love, etc. ook al op gecompliceerde verhoudingen stortte) is een goede acteursregisseur en houdt van de kleine details van de liefde. Zo kan het gebeuren dat Marie en Pierre in die supermarkt met een lege winkelwagen bij de kassa belanden. Helemaal vergeten boodschappen te doen.

Pauline Kleijer