Rhino Season

In Rhino Season vertellen gepolijste beelden het tragische liefdesverhaal van een dichter, gezien door een klassiek-romantische bril.

Rhino Season begint als een politiek drama en mondt uit in een tragisch liefdesverhaal. De jonge dichter Saleh wordt vlak na de Iraanse revolutie gearresteerd samen met zijn vrouw Mina. Hij verdwijnt voor dertig jaar achter de tralies, zij wordt tien jaar gevangengehouden, nadat zij weigert om in ruil voor haar vrijheid van hem te scheiden. Haar voormalige chauffeur laat intussen geen middel ongebruikt om te krijgen wat hij altijd al wilde hebben: haar.
De Koerdisch-Iraanse regisseur Bahman Ghobadi castte in Rhino Season voor het eerst bekende, professionele acteurs, met Monica Bellucci (Mina) en de Iraanse Behrouz Vossoughi (de oudere Sahel) als grootste sterren. Ook verruilde hij zijn realisme voor een meer gepolijste, poëtische stijl, die in visueel opzicht vaak doet denken aan de films van Nuri Bilge Ceylan. Hij baseerde het script naar eigen zeggen op de dagboeken van een persoonlijke vriend, maar de epische dimensies die het verhaal aanneemt, wijzen op verregaande mythologisering. Door de autoriteiten doodverklaard, doolt Saleh na zijn vrijlating als een moderne Odysseus rondom het huis van zijn Penelope. Hij bespiedt haar, zonder zich bekend te maken. Dat geeft dramatische spanning, maar verleent tegelijk een wrede trek aan zijn karakter. Die wreedheid bereikt een hoogtepunt met een scène waarin Mina op de rug van Saleh zijn eigen dichtregels tatoeëert, terwijl hij zijn snikkend gelaat in een kussen verbergt. Het moet de climax vormen van deze tragedie; wie door een iets minder klassiek-romantische bril kijkt, ziet echter vooral een narcistische vorm van zelfkastijding. Pathos is nooit ver weg in Ghobadi’s werk, maar in Rhino Season maakt hij het wel erg bont. Hoe persoonlijk de film ook mag zijn, het esthetische genoegen waarmee dit lijden wordt opgedist, reduceert alles tot larmoyante kitsch.

Sasja Koetsier