Resurrection

Een kluizenaar stuit in de Waalse bossen op een broedermoord. Dit bijzondere staaltje slow cinema ontdoet het drama van elke franje. Kristof Hoornaert steekt als debutant zijn nek uit.

Je moet het maar durven: je eerste film maken over twee mannen die geen woord wisselen. De Vlaamse regisseur Kristof Hoornaert is zo’n waaghals die de cinema goed kan gebruiken. Hij vertrouwt op het beeld en laat het drama onuitgesproken. Dankzij het intense en ingetogen spel van Johan Leysen weet hij het zwijgen naar een hoger plan te tillen in Resurrection, Hoornaerts bijzonder stijlvaste debuut.
Leysen speelt een kluizenaar in de bossen van La Robinette in Oost-Wallonië, waar hij zichzelf redt met kippen en moestuin. Op een van zijn wandelingen vindt hij een halfnaakte jongeman, die hij kleren, voedsel en onderdak biedt. Hun woordeloze samenzijn wordt op de proef gesteld als de politie aan de deur komt en de mysterieuze jongeman een moord blijkt te hebben gepleegd. Samen met de kluizenaar kom je voor een moreel dilemma te staan: moet hij hem helpen of aangeven?
De pure beelden bevatten geen andere franje dan het landschap zelf. Het minimalistische camerawerk, in breed Cinemascope, is van de Litouwer Rimvydas Leipus, bekend van de films van Sharunas Bartas en Khadak. Hij filmt ogenschijnlijk niets opzienbarends: het raam, de zon, de velden, hun gezichten. Dit soort kalme, wijd opengesperde beelden geven je als kijker alle ruimte. Om naar hun beweegredenen te raden bijvoorbeeld, maar dat hoeft niet. Je kunt zelf kiezen waar je je aandacht op richt. Spil is het diepgegroefde gelaat van Leysen, dat alle emoties in zich draagt, van bezorgd tot bozig.
Met deze slow cinema maakte Hoornaert niet alleen een stilistisch waagstuk, maar ook een parabel over de wreedheid in de wereld. Op de radio zijn flarden te horen over een scherpschutter, de moord op de broer roept vragen op over schuld en boete, en een uiterst tragische gebeurtenis uit het verleden steekt de kop op. ‘Vertrouw geen mensen’, is het noodgedwongen levensmotto van de kluizenaar. "En verlos ons van het kwade", wil hij daar nog hoopvol aan toevoegen. Deze twee eenzame mensen vinden elkaar in hun verborgen misère. De Bijbelse verwijzingen — broedermoord, de wederopstanding uit de titel — worden nergens opgedrongen, maar geven de kalme beelden wel reliëf. Hoornaert steekt met die bijzondere vorm echt zijn nek uit.

Mariska Graveland