RELAX… IT’S JUST SEX!

De relatiekomedie Relax… it’s just sex! volgt een bonte groep tobbende homo- en heteroseksuele dertigers, wiens vriendschap zwaar op de proef wordt gesteld.

Dat het al eeuwen tobben is met de liefde moge bekend zijn. In Relax… it’s just sex! wil regisseur P.J. Castellaneta laten zien dat dit geldt voor alle seksuele gezindten, en daarom scharrelde hij voor zijn relatiekomedie een groep personages bij elkaar waarin iedere seksuele voorkeur vertegenwoordigd is, van hetero met kinderwens tot doorgewinterde pot, en van een homoseksuele Latino tot een Britse lesbiënne met biseksuele neigingen.
De film begint met een ironisch instructiefilmpje waarin de kijker vertrouwd wordt gemaakt met zoenende homo’s. Statig bewegende ‘lipstick lesbians’ en ‘gym queens’ moeten de argeloze kijker voorbereiden op de zweterige seksscène waarin we kennis maken met hoofdpersoon Vincey, een gefrusteerde homoseksuele schrijver die wanhopig op zoek is naar een vaste partner, maar die het moet doen met vluchtige affaires. Vincey stort regelmatig zijn hart uit bij Tara, een vrouw met een hart van goud die de spil vormt van een bonte groep dertigers, die elkaar regelmatig treft rond haar eettafel.
De vriendschap van de groep wordt op de proef gesteld als een van hen aankondigt dat hij seropositief is. Er breekt bijna ruzie uit als een van de tafelgenoten de hardnekkige, maar in wetenschappelijke kring al jaren geleden weerlegde theorie verkondigt dat er nog nooit een verband zou zijn aangetoond tussen HIV-infectie en ziekte, en dat aids derhalve niet bestaat. Later dreigt de groep uit elkaar te vallen als Vincey gegrepen wordt door een groep potenrammers. Wanneer zijn belagers zijn verjaagd door zijn vrienden neemt Vincey hardhandig wraak op een van hen, waarna de vriendenclub een moeilijke periode doormaakt.

Boze wereld
Het feit dat deze komedie serieuze problemen aan de orde stelt van mensen met een afwijkende seksuele voorkeur verdient best enige sympathie, zeker als je bedenkt dat homoseksualiteit in Amerika nog steeds een heikel punt is. Maar goede bedoelingen zijn geen garantie voor een goede film. Weliswaar demonstreert Castellaneta in zijn script bij vlagen een talent voor het schrijven van goed bekkende komische dialogen, maar helaas laat de timing van de meeste acteurs het nodige te wensen over. Gunstige uitzonderingen hierop zijn de voormalige Tank girl Lori Petty, die een amusante ‘dyke’ neerzet en Jennifer Tilly, die er onlangs nog zo verloren bijliep in Do not disturb van Dick Maas, maar die hier in de rol van Tara bewijst dat zij een echte komische gave heeft.
De wisselvallige acteerprestaties worden extra benadrukt door Castellaneta’s weinig coherente stijl, wat ondermeer tot uiting komt in modieus bedoelde, maar nauwelijks gemotiveerde videobeelden waarin de hoofdpersonen zich rechtstreeks tot de camera wenden. Ook in zijn dosering van emoties slaat de regisseur regelmatig de plank mis. Vooral het contrast tussen de lichte toon van het begin en de zwaar op de maag liggende potenrammersscène is overdreven groot.
Wat de film uiteindelijk de das omdoet is de manier waarop de regisseur zijn positieve boodschap door de strot van de kijker duwt, zoals in de kleffe voice-over aan het slot waarin Vinny ten overvloede nog eens uitlegt dat het in deze boze wereld misschien niet altijd makkelijk is om liefde te vinden, maar dat vriendschap minstens net zo belangrijk is.

Fritz de Jong