RABBIT ON THE MOON

De thriller Rabbit on the moon/Conejo en la luna schakelt van een kleurrijk, corrupt Mexico City naar een grauw Engeland vol zwarte taxi’s.

Rabbit on the moon/Conejo en la luna is, zo melden de Britse producenten trots, de eerste Mexicaans/Britse coproductie ooit. De frisheid van die samenwerking slaat echter nergens over op het thrillerverhaaltje, dat vooral een oefening is in herkauwen. Antonio (Bruno Bichir) is de Hitchcockiaans alleman, die samen met zijn Britse vrouw Julie (Lorraine Pilkington) een wat schimmige deal sluit om een lap grond te kopen. Maar wanneer de verkoper betrokken blijkt bij een huurmoord op een politicus, raken Antonio en Julie, zoals het cliché wil, ‘gevangen in een web van politieke intriges’.
Mexico City wordt kleurrijk in beeld gebracht, met veel groene en gele filters voor de lens, maar is ook corrupt tot op het bot. Het is die corruptie waarin Antonio gevangen raakt: de verkoper had de grond gekregen als betaling voor een politieke huurmoord. Wanneer die misloopt — de dader praat zijn mond voorbij — is Antonio ook verdacht.
Antonio vlucht onder een valse naam naar Engeland, in de waan zijn vrouw en kind veilig op de Britse ambassade te hebben achtergelaten. We arriveren in een grauw en guur Engeland vol zwarte taxi’s en rode telefooncellen, bevolkt door upperclass-volk met een ‘stiff upper lip’ die het stiekem met hun secretaresses doen. Maar de Engelse acteurs, voornamelijk bekend van televisiedrama’s en bijrollen als bijvoorbeeld de vrienden van Bridget Jones, ontberen de gave van hun Mexicaanse collega’s om van die stereotypen nog een enigszins interessant karakter te maken. De Mexicaanse cast houdt de film nog redelijk overeind, waaronder bekende gezichten uit internationale Mexicaanse successen van de afgelopen jaren (Amores perros, Y tu mamá también).

Zweep
De morele en politieke corruptie van de Mexicaanse overheid wordt op een schaamteloos simplistische manier gelijkgetrokken met seksuele perversie. Procureur-generaal Ramirez (Jesús Ochoa), die onder werktijd dreigt met het vermoorden van baby’s, laat zich in zijn vrije tijd graag vastbinden en met een zweep bewerken. Minister Lopez (Álvaro Guerrero) laat zich afzuigen door een knaapje, en later, als hij is gedegradeerd tot ambassadeur in Londen, door een als non verklede hoer. Tegenover die overdaad aan kink staat de puurheid van het jonge gezin van Antonio en Julie.
De term ‘coproductie’ impliceert een vermenging, maar van een kruisbestuiving tussen twee werelden is hier nergens sprake. De regisseur doet zijn best om parallellen te trekken, bijvoorbeeld tussen de corruptie bij de Mexicaanse en de Britse overheden, of tussen Antonio als buitenstaander in Engeland en Julie alleen in een cel in Mexico. Maar uiteindelijk blijven de Mexicaanse en de Engelse delen van de film als olie en azijn in één fles. Je kunt schudden wat je wil, maar een geheel wordt het nooit. Hooguit, zoals hier, een troebele substantie die al snel weer in zijn delen uiteenvalt.

Joost Broeren