RABBIT HOLE

Acht maanden na de dood van hun zoontje lijkt de verwijdering tussen Becca en Howie Corbett definitief in rabbit hole, een verrassend ingetogen en klassieke film van voormalig cultregisseur John Cameron Mitchell.

Becca en Howie Corbett hebben het ideale Amerikaanse suburb-leven, zien we in de openingsminuten van John Cameron Mitchells rabbit hole. Zij rommelt wat aan in de tuin en kookt risotto; hij komt uit zijn werk, trekt een biertje open en snoept wat van de ingrediënten. Maar uit de kleine maniertjes tussen de twee, zoals hoe Becca (Nicole Kidman) zich wegdraait als Howie (Aaron Eckhart) probeert haar te knuffelen, en vooral uit de primaire angst in hun ogen als midden in de nacht de telefoon gaat, merken we al snel dat er iets niet goed zit achter dit idyllische plaatje.
Wat dat is, komt de kijker vervolgens stukje bij beetje te weten: acht maanden geleden overleed hun vierjarige zoontje Danny, en hoewel de eerste periode van intense rouw voorbij is, moet het stel nog altijd een manier vinden om het leven weer op te pakken. Die langzame, organische manier waarop de plot zich ontvouwt en de onderlinge verhoudingen geschetst worden, is een van de sterke punten aan rabbit hole. Het scenario van David Lindsay-Abaire houdt de kleine intriges in de levens van Becca en Howie langer dan gebruikelijk vast, en heeft minder dan het gemiddelde Oscardrama (wat de film uiteindelijk is) de neiging om alles uit te willen leggen.
Het is bijna onvoorstelbaar dat deze emotioneel breekbare maar stilistisch brave film werd geregisseerd door John Cameron Mitchell, die zichzelf met zijn vorige twee films hedwig and the angry inch (2001) en shortbus (2006) expliciet in de culthoek plaatste. In interviews windt de regisseur er dan ook geen doekjes om: hij is een ingehuurde kracht, die het overnam toen regisseur Sam Raimi uitviel om zich met de nieuwe Spider-Man film bezig te gaan houden. Mitchell had geen final cut en een aantal keuzes, zo stelt hij, zou hij zelf anders hebben gemaakt. Het is dan ook uiteindelijk niet zijn film, maar die van Kidman. Voor het eerst produceert ze een film waarin ze ook de hoofdrol speelt; zij selecteerde het scenario, wees persoonlijk Eckhart aan als tegenspeler en betrok de regisseurs erbij.
Het voornaamste wat Mitchell anders had willen zien, zo heeft hij her en der gemeld, is de muziek. De overdreven gevoelige plinkel-plonkels die op gezette tijden in de film opduiken slaan inderdaad de plank een beetje mis; ze zijn emotioneel manipulatief waar de rest van de film dat soort melodramatische trucs juist vakkundig vermijdt. Het maakt nieuwsgierig naar wat rabbit hole had kunnen zijn als de regisseur wél de vrije hand zou hebben gekregen; nu komt het net niet verder dan een braaf drama dat kundig tussen de cliché’s van het genre door laveert.

Joost Broeren