Pulsar

Een Brusselse twintiger wordt in Alex Stokmans Pulsar langzaam gek wanneer een hacker inbreekt in zijn computer en z’n mobieltje ondermijnt.

Als het aan Apple-baas Steve Jobs lag, maakt de halve wereldbevolking gebruik van iCloud. Teksten, mailtjes, films en andere bestanden staan dan ‘veilig’ opgeslagen op de servers van Apple, zodat je ze overal kunt oproepen. Na het zien van het Belgische paranoia-drama Pulsar ben je geneigd te vragen of de overgave aan Jobs’ wolkendroom wel zo’n goed idee is. Sterker nog: in de film blijkt het niet veilig om wat dan ook op te slaan. Zelfs niet op je eigen computer. Daar komt Brusselaar Samuel (Matthias Schoenaerts) op pijnlijke wijze achter als hij door een onbekende uit zijn netwerk wordt geknikkerd. Nu is dat voor de hedendaagse mens al net zo dramatisch als je huis niet binnenkomen omdat iemand het slot heeft vervangen. Voor Samuel is het nog een graadje erger: hij heeft internet nodig om in contact te blijven met zijn geliefde Mireille (Tine van den Wyngaert), die drie maanden in New York zit voor een stage bij een architectenbureau. Via-via-vrienden komen langs om het digitale leed te verhelpen, maar ze komen niet verder dan de frustrerende dooddoeners van de gemiddelde helpdeskmedewerker: foute instellingen, herinstalleren, of misschien een virus. Ook een hacker en omgevingsstraling worden genoemd. In die diagnoses bijt Samuel zich vast.

Bakeliet
Alle ingrediënten voor een technothriller zijn aanwezig. Maar scenarist en regisseur Alex Stockman laat de mogelijkheid van achtervolgingen en schietpartijen links liggen, en kiest een andere route. Samen met de langzaam maar zeker doordraaiende Samuel leidt hij de kijker binnen in een technologisch vagevuur. Door zijn obsessie met zijn gehackte netwerk schiet zijn baantje als apothekerskoerier er bij in. Ook zijn relatie met Mireille gaat richting het putje. Al was het maar omdat de hacker haar uit naam van Samuel allerlei storende berichtjes stuurt. In zijn minimalistische drama laat Stockman zien hoezeer de moderne mens zich afhankelijk heeft laten maken van digitale communicatiemiddelen. En vooral: hoe hulpeloos hij zich voelt als die middelen wegvallen. In een poging de crisis te bezweren haalt Samuel de bakelieten telefoon van opa van stal. Om de vermeende straling buiten de deur (en de muur, en het plafond, en het bovenlicht) te houden kloddert Samuel zijn appartement vol met wifi blocking paint. Alsof dat nog niet genoeg is probeert hij de straling te neutraliseren met een apparaat dat Schumannfrequenties genereert. Of deze wanhopige pogingen het geschonden vertouwen kunnen herstellen is natuurlijk de vraag.
Misschien schuilt de oplossing wel in de brief — handgeschreven, op papier en in een envelop! — die Samuel vlak voor het slot krijgt. Van Mireille. Ze wil hem ontmoeten. Op een neutrale plek. En vooral: zonder bereikbaar te zijn. Aan het eind van de film ontmoet een eenzame persoon een auto, in het midden van niks. Met een rood schuurtje er naast. Een sombere shot, zo op het eerste oog. Toch is het een hoopvolle gedachte dat dit de geliefden zouden kunnen zijn. En dat deze elkaar — zodra de eindcredits zijn uitgerold — eindelijk weer eens ontmoeten zonder tussenkomst van glasvezel, microfoon of camera.

Fritz de Jong