PODIUM

De muzikale tragikomedie Podium, over het bewogen leven van een imitator van een Frans popidool, is een hilarische one-man show van de Waalse cult-acteur Benoît Poelvoorde.

Welkom in de wereld van de dubbelgangers. Een wereld bevolkt door mensen die hun troosteloze bestaan tijdelijk inruilen voor de status van hun idool door een zo authentiek mogelijke imitatie op het podium te brengen. Jarenlang behoorden Couscous (Jean-Paul Rouve) en Bernard Frédéric (Benoît Poelvoorde) met hun vertolkingen van de Franse pophelden Michel Polnareff en Claude François tot de toppers van het circuit, totdat Bernard een gezin stichtte en een kleurloze kantoorklerk werd. Maar na jaren bij zijn vrouw onder de plak te hebben gezeten kruipt het bloed waar het niet gaan kan en besluiten de twee vrienden mee te doen aan ‘De nacht van de dubbelgangers’, een wedstrijd waarmee een fiks bedrag te verdienen valt.
Vanwege het regiogebonden onderwerp heeft Podium het niet gemakkelijk qua internationale distributie: buiten het Franse taalgebied zijn de blonde god François (die zichzelf electrocuteerde toen hij staand in zijn badkuip een gloeilamp verwisselde) en de zwaar bebrilde Polnareff (nog steeds actief) nauwelijks bekend. En al is enige affiniteit met de Franse popmuziek een pré om alle verwijzingen in Podium te duiden, het is geen vereiste. De zuurstokkleurtjes, de ongelofelijke kitsch-kostuums en de seventies-meestampers komen wonderwel niet potsierlijk over, maar zijn juist onweerstaanbaar doordat de liefde van de twee voor hun idolen en favoriete decennium oprecht is, terwijl ook de schaduwzijden van hun vlucht uit de werkelijkheid niet onvermeld blijven.

Podiumbeest
Maar de grootste troef van Podium is het fenomeen dat Benoît Poelvoorde heet. Regisseur Yann Moix schreef de gelijknamige roman met de bedoeling dat Poelvoorde de hoofdrol in de verfilming zou spelen, en de Waalse acteur betaalde dat vertrouwen terug met misschien wel de beste rol uit zijn carrière, die sinds zijn debuut in C’est arrivé près de chez vous vooral in Frankrijk een grote vlucht heeft genomen. Met de wielerfilm Le vélo de Ghislain Lambert bewees hij al met zijn hele ziel en zaligheid in de huid van sympathieke losers te kunnen kruipen, maar in Podium overtreft hij zichzelf.
De acteur heeft niet alleen de spreekwoordelijke lach aan zijn kont hangen, hij weet ook een geniale mimiek en timing met een vertederende naïviteit te verenigen. De scène waarin hij op kantoor binnen één oogwenk van lijzige klerk transformeert in podiumbeest François is alleen al de aanschaf van een bioscoopkaartje waard. Om niet te spreken van het in een soort hiernamaals gesitueerd duet met François, waarin ze diens klassieker ‘Comme d’habitude’ (gecoverd door Frank Sinatra als ‘My way’) vertolken en de kijker op vreemde wijze weten te ontroeren. Dat deze fantastische tragikomedie een heel beperkte distributie in Nederland krijgt mag niet verrassend heten, heel erg jammer is het wel.

Mike Lebbing